Point of view

De laatste dag in CaiCay begon met het ontbijt ! Dagelijks werd er een verse omelet geserveerd door Gloria de buurvrouw. Gloria maakt het eten klaar voor Ernesto en de vrijwilligers ... Ernesto´s vrouw Dina woont namelijk in Cusco, ze hebben een soort van LAT relatie.

Gloria kookt eenvoudige, lekkere gerechten. In Peru is een combinatie van rijst met aardappelen op dezelfde schotel heel normaal, terwijl in Europa arroz en papas meestal niet op 1 schotel geserveerd worden. Op onderstaande foto zie je Glorias´ dochter Patricia in een soort van rugzakdoek zitten, dat veelkleurige stuk stof is nog heel populair bij de plaatselijke bevolking. Vrouwen vervoeren er vanalles mee ... kinderen, de boodschappen, de oogst etc. Het is wel leuk om de kids met hun grote ogen te zien rondkijken vanuit die "buideldoek". Als er borstvoeding gegeven dient te worden, draaien ze het kindje met doek en al gewoon naar voren toe ... en de borstvoeding gebeurt nog open en bloot op straat of aan de keukentafel, dat is in Peru de normaalste zaak van de wereld.

Gloria met dochter Patricia

Hermanski ging na het ontbijt op weg voor een bergwandeling. Hij wou namelijk de bergen eens beklimmen, de voorbije weken had hij vooral in de vallei rondgetrokken (dat is al zwaar genoeg op deze hoogte). Maar nu ging het dus het bergpad op. Onderweg kwam hij de dorpskinderen weer tegen, ze waren aan het volleyballen op het schoolterrein, de kinderen riepen naar señor Tom :" kom efkes meevolleyballen, señor". Na twintig minuutjes smashen was het tijd om verder te trekken. Hermanski passeerde de laatste huizen van het dorp op weg naar het bergpad, er kwam een vrouw naar buiten en ze riep :"Buenos dias señor Tom", ik kende haar niet, maar het zal de moeder van 1 van de kinderen geweest zijn. Het dorpsleven in een notendop ... ons kent ons. De moeders begeleiden hun kinderen trouwens zelden naar de school, de kids zijn echte plantrekkers.

Fernando Luis Quispe

Op zijn dagelijkse wandeltochten zag Hermanski vaak de lokale kinderen met kudde dieren de bergen intrekken. Nu volgde hij dus hetzelfde pad en kwam al vlug een herdersmeisje tegen dat de schapen naar de hoger gelegen bergweiden aan het vergezellen was.



Het meisje zei dat het nog meer dan 2 uur was naar de bergtop. Op een bergwandeling lijkt de top meestal dichter dan dat hij in werkelijkheid is. Iedere bocht in de weg wordt een doel ... maar als je die bocht dan gepasseerd bent volgt er weer een nieuwe in de verte ! 

Het huis van Victor, de man met kabelbrug, was vanop de berghelling goed zichtbaar in de bocht van de rivier. De spoorweg die Hermanski enkele dagen daarvoor gevolgd had, liep vanaf deze hoogte als een slang door het landschap langs de rivier op.

De eeuwenoude Inca-landbouwpatronen waren ook zichtbaar ... Kijk maar eens op onderstaande foto. Nog steeds zaaien de boeren, de gewassen in een soort van V-vormen op de hellingen.

De top van de berg bereiken zat er niet in, zelfs niet na twee uur stevig klimmen ! Maar toch werd Hermanski getrakteerd op een prachtige tussen-top, die een beetje zijdelings van het pad lag. Vanaf dit punt had je een 360 graden zicht op de verschillende valleien van deze streek. Niet enkele de valle sagrada -waar Hermanski de voorbije weken had gewoond en geleefd- was nu zichtbaar, maar wel 4 andere valleien met dorpjes en velden zeiden kiekeboe.

Toen hij daarzo stond op het 360-graden-punt dacht Hermanski :"... de meeste mensen leven toch in hun eigen vallei." Hermanski is geen uitzondering ... Maar het is op de bergtop, waar twee werelden elkaar ontmoeten ... dat we een ander point-of-view krijgen op de wereld en onszelf en eigenlijk gaan inzien dat -hoe verschillend die valleien ook mogen zijn- ze toch deel uitmaken van dezelfde wereld. De Belgische vallei is naar de Peruaanse vallei toegekomen ... en er is een nieuwe berg ontstaan. Op die berg hebben zowel de kinderen uit CaiCay als de Belgische Hermanski een nieuwe kijk op hun respectievelijke levens gekregen ... 

De volgende slogan zag ik onlangs nog op het t-shirt van een Peruaanse "your world is my world". En zo is het toch maar net ... 

Die werelden die elkaar ontmoeten ... moeten niet altijd gaan over het maken van verre reizen naar onbekende landen of volkeren ... Zo kreeg ik onlangs nog een bericht van de Deense Tine, die ik in Nieuw-Zeeland ontmoet heb. Ze was onlangs moeder geworden. Tine zei  tegen me ... :"Tom je gaat nu op reis naar Peru maar ik maak ook een nieuwe reis, ditmaal geen wereldreis  ... maar een reis waarop de wereld van kind en moeder elkaar ontmoeten !"