Busje komt zo

Plaats van afspraak : Cusco de nachtbus naar Nasca ... 19.30 ! Dat ging 15 uur duren, volgens de dames die achter de infobalie van het busbedrijf stonden. In werkelijkheid zou Hermanski pas om 24.00 uur 's avonds zondag de volgende dag in Nasca arriveren ... 26,5 uren reizen, alstublieft ! (+2 uur wachten op de busaansluiting in Arequipa) Peru time noemen ze dat hier onder de toeristen. Er waren weliswaar verzachtende omstandigheden, sneeuwvlokkben hadden de bergpas richting Arequipa ´s morgensvroeg vastgezet. 3 uur wachten op de altiplano tussen lamas en medemensen waren ons lot.

Onze buschauffeur wou daarna de gemiste tijd inhalen door aan een inhaalrace te beginnen die alle logische verbeelding tart ! Hermanski filosofeerde enkele blogverhalen geleden nog over doodsangst ... wel hij werd op zijn wenken bediend ... nog nooit ben ik zo bang geweest in mijn leven !  Ik kan er met mijn verstand nog altijd niet bij dat die buschauffeur niet besefte dat hij met het leven van 70 mensen speelde in die immense dubbeldekbus (foto soortgelijke bus onderaan deze blog). Het logo van de bus indachtig ...een stier met rode "lap" achtergrond ... had Hermanski het kunnen weten ... De chauffeur reed echt als een losgeslagen stier. Woorden kunnen deze ervaring niet uitleggen ... zo´n helse busrit wens ik echt niemand toe !

De inhaalrace van onze gigantische dubbeldekbus op 8 wielen begon in een vallei omringd door vulkanen -een explosieve setting op zich- ... De inhaalpogingen waren al bloedstollend op dit moment, maar na de vallei volgde er -als dubbelop- nog eens een bloedstollende-bochtige-weg-langs-ravijn door een berglandschap. Op diezelfde weg had Hermanski in december nog gereden komende van Arequipa ... toen was er hier een truck verongelukt in het ravijn !

Onze buschauffeur stak op deze bochtige bergop bergafweg, vrachtwagens en bussen voorbij alsof hij met een Porsche reed. Op een bepaald moment zagen we een andere dubbeldekbus langs de kant van de weg staan met een beschadigde voorkant. Hij stond aan de buitenkant van een bocht op de rand van het ravijn. Alle ramen waren eruit, toeristen die uit het raam hadden moeten springen ??? Al de passagiers die in onze bus zaten, keken met open mond naar het beeld van die verongelukte bus ... zou ons hetzelfde lot wachten ? 1 ding wist Hermanski wel ! Zoals wij aan het racen waren, zouden we niet op de rand blijven hangen ... maar zouden we zeker volle vaart enkele honderden meters diep het ravijn in donderen !

Voor ons reden nu 5 vrachtwagens in colonne, er was amper enkele meters tussen de verschillende trucks. Onmogelijk om die allemaal te passeren, zeker niet op deze bergweg ... Toch begon onze chauffeur aan een inhaalmaneuver terwijl we bergop reden met een bocht die loerde op 500 meter, en een ravijn aan onze rechterkant. We konden gewoon geen kant op als er een tegenligger zou komen ! En oh jee,  die tegenligger die kwam er !  We moesten wel naar rechts uitwijken om een aanrijding te voorkomen !!! Maar daar reed dus de colonne vrachtwagens. En zo´n meterslange dubbeldekbus stuur je niet eventjes snel snel tussen 2 mastodonten in. Toch moest iemand plaats maken om een aanrijding te vermijden. De vrachtwagen aan onze rechterkant ging dan ook onder luide claxon in de remmen. Op het nippertje, maar dan ook echt op het nippertje konden we de tegenligger vermijden ! Het was alsof ik in een foute actiefilm terechtgekomen was en het werd alleen maar erger... ongeloof en angst vulde de bus. Ook de Peruaanse passagiers, die toch het een en ander gewend zijn, zaten op het puntje van hun stoel met schrik in hun ogen toe te kijken ! Welk gevaarlijk inhaalmaneuver had de buschauffeur nu voor ons in petto ?

De andere passagiers zeiden ook tegen mij, de buschauffeur is loco, en we moeten dit melden aan het busbedrijf. Allemaal goed en wel dacht Hermanski, maar als we nu niets tegen deze chauffeur zeggen dan valt er niks meer te melden en donderen we seffens het ravijn in. Ondertussen waren we alle vijf de vrachtwagens al gepasseerd,  nu reed er een andere bus voor ons. Het verschil met de vrachtwagens is dat die bus niet veel trager reed dan ons ... inhalen was dan ook veel moeilijker. Toch ging de chauffeur er weer voor, we kwamen langszij en keken angstig voor ons ... weer een tegenligger ... voorbij kon niet !!! Dus gingen we fors in de remmen ! Onder het gekrijs van bange passagiers slingerde de bus rakelings langs de andere bus weer naar het rechterbaanvak toe !

Dit is de druppel ... dacht Hermanski, als nu niemand ingrijpt ... is de volgende inhaalpoging wel raak ! Dus liep hij van de 1ste verdieping naar onder toe, en klopte luid op de geblindeerde deur waarachter de chauffeur zat ... Toen die deur openging riep Hermanski in een mix van Engels en Spaans ... dat de chauffeur totaal onverantwoord aan het rijden was, en dat "we are not ready to die yet !" ... Ik weet niet of hij dat begrepen heeft, maar hierna stopte hij met inhalen ... hij bleef wel op een tweetal meter van de voorligger rijden ... maar de inhaalpogingen waren voorbij, zodat we tot mijn opluchting veilig en wel in Arequipa toekwamen.  

Dit is ook reizen in een andere cultuur ... in Peru rijden de mensen veel sneller dan in onze overgereguleerde Westerse maatschappij. Soms is dat een verademing ... omdat je in Europa voor de kleinste snelheidsovertreding al geflitst wordt. Maar de manier waarop ze hier met bussen rondrijden, in een berglandschap ... is toch soms absurd ! Er zijn natuurlijk ook enkele busmaatschappijen die wel met de levens van hun passagiers inzitten ... zo heb ik zelf goede ervaringen met Cruz del Sur en TourPeru.