De dag begon in Puno, Peru waar de bus vertrok naar Copacabana, Bolivië. Langs de oevers van het Titicacameer gingen we richting Boliviaanse grens ... waar het tot Hermanski's verbazing bijzonder gezapig aan toe ging. Eerst moest iedereen uitstappen uit de bus (die bus bleef in Peru achter), te voet moesten er enkele stempels gehaald worden in een tweetal gebouwtjes aan de Peruaanse kant. Vervolgens moest je -mooi symbolisch- een kleine heuvel opgaan en door een grote stenen boog lopen : de poort naar "infinity and beyond" aan de Boliviaanse kant. Daar was een kantoortje waar je eveneens een stempel moest ophalen. Er was echter niemand aan beide kanten van de grens die controleerde of je daadwerkelijk die stempels ging halen !
Aan de Boliviaanse kant moesten we in mini-bussen overstappen, langs Hermanski zat een bende Argentijnen, uit Buenos Aires, die over land helemaal naar Machu Picchu gereisd waren. Ze vertelden dat er tussen Buenos Aires en Montevideo de breedste rivier ter wereld ligt, namelijk de Rio de la Plata... een boottochtje over de rivier naar Montevideo duurt plus minus 2,5 tot 3 uur !!! Toch bijzonder vriendelijke gasten die Argentijnen, en niet de luidruchtige nozems waar leraar Español Fernando over sprak. Al zagen ze er wel een beetje als nozems uit.
Copacabana bleek een klein dorpje te zijn maar toch bijzonder aangenaam om te vertoeven. Voor 50 Peruaanse soles, kreeg je 120 Bolivianos, terwijl de prijzen hetzelfde bleven 20 Bolivanos (20 soles) is een maaltijd, en 35 Bolivianos (35 soles) is de prijs voor een t-shirt. Bolivia blijkt dus een stuk goedkoper dan Peru, allen daarheen ! At the Copa ... Copacabana, he hottest spot south of Havana ... !
 |
| zakje popcorn |
Copacabana ligt op een soort van schiereiland in het Titicacameer. In de stad vertrekken de bootjes naar het Eiland van de zon en het Eiland van de maan. Bootje op en twee uur later kwamen we aan op het Isla del Sol. Daar hadden we maar een uurtje om enkele foto's te nemen als bewijs dat we er geweest waren, voordat we weer konden inschepen voor de terugreis. Op de boot zaten we langs twee Nederlandse dames ... die moesten lachen toen we vertelden dat we maar een uurtje op het eiland hadden verbleven. Zijzelf hadden twee dagen op het Eiland van de zon en een dag op het nabijgelegen Eiland van de maan doorgebracht.
Je kon het huisje zien liggen op la Isla de la luna waar ze overnacht hadden. Dat lag namelijk moederziel alleen boven op het eiland naast een rij bomen. Ze vertelde dat het 's nachts flink gestormd had daarboven !
Terug in Copacabana hebben we nog een bezoek gebracht aan de plaatselijke Kathedraal, die vanbuiten een beetje oosters aandeed. Voor de kathedraal stonden er rijen auto's die versierd werden met kleurrijke bloemen en slingers, als een soort van inwijdingsritueel voor de nieuwe wagens. Op wikipedia stond te lezen dat de kerk gebouwd is op een eeuwenoude vruchtbaarheidstempel ! Allen daarheen :-)
Een nachtje Bolivië later, konden we de volgende dag weer de bus terugnemen naar Puno en zat ons dagje Copacabana erop. Eénmaal terug in Puno -het was half vier in de namiddag- hadden we de keuze om al om 4 uur terug te gaan naar Cusco, of nog enkele uurtjes te blijven tot 9 uur 's avonds. Should I stay or should I go now ? Het stralende zonnige weer deed Hermanski besluiten om Puno nog wat nader te verkennen. De Nederlandse meiden Lindsay en Laura besloten om de bus van 4 uur al te nemen terug naar Cusco.
Hermanski wandelde van het busstation naar het meer, en kreeg het lumineuze idee om naar het Titicaca meer toe te stappen. Vanaf de stenen dijk van Puno liepen er trapjes naar het meer toe. Tussen het meer en de dijk lag er een soort van gras en rietland ... toen Hermanski 10 meter ver was op dit grasland, begonnen zijn schoenen weg te zakken ... In paniek dacht hij dat het drijfzand was, en zakte nog wat verder weg in de modder (tot kniehoogte). Al strompelend kon hij zich toch vrijmaken. Terug bij de dijk aangekomen, bleken zijn bergschoenen en jeansbroek onder de zwarte modder te zitten ! Zo kon hij de bus toch niet op ?
Improviseren maar ... Hermanski herinnerde zich dat er een beetje verderop toeristenkraampjes waren, waar ze goedkope hippie broeken verkochten. U kent ze wel .. van die foute pyjama broeken in felle kleuren. Hermanski ging als "mudman" op weg naar de kraampjes, waar vlug de 1ste de beste hippiebroek gekocht werd. In een nabijgelegen openbaar toilet kon er van broek gewisseld worden en hup Hermanski de straat weer op. Al betwijfelt hij ten zeerste of de hippiebroek qua aandachttrekkerij, een beter alternatief was dan de met modder besmeurde jeansbroek.
Als hippie dan maar in een fietsriksja gesprongen richting Puno centrum ... op zoek naar een wasserij ! In Cusco struikel je over de wasserijen, die voor een zacht prijsje al je wasgoed doen. Maar hoe gaat dat, als je haast hebt ? In Puno kon Hermanski na een vijftal winkelstraten afgezocht te hebben, geen enkele lavanderia vinden ! Uiteindelijk -godzijdank- toch een lavanderia gevonden ... die er twee uur over zou doen om de jeansbroek weer spic en span te krijgen. Broek geregeld, nu de schoenen nog.
Voor dat probleem ging Hermanski op zoek naar een pleintje, want daar zitten in Peru meestal de schoenpoetsers. Eénmaal op het pleintje aangekomen, moesten twee schoenpoetsers lachen toen ze mijn schoenen zagen. Waar heb jij ingezeten, signor ? De met pekzwarte modder besmeurde veters werden als eerste uit de schoenen gehaald en na een onderdompeling in een plaatselijke fontein ... kwamen ze weer als nieuw te voorschijn. Met mijn bergschoenen zijn twee schoenpoetsers ruim 30 minuten zoet geweest. Hermanski kon zelf amper geloven dat ze alle sporen van de centimeters dikke zwarte modderlaag als sneeuw voor de zon deden verdwijnen, van vakmanschap gesproken !
Met propere schoenen, maar nog steeds met de 'foute' felblauw gestreepte hippiebroek aan, liep Hermanski verder door het centrum van Puno. Na het eten van een overheerlijke houtovenverse pizza Napolitano ging Hermanski weer op weg om zijn jeansbroek op te halen. Al wandelend brak er plots een fel onweer los, Hermanski liep door de straten -die in Peru bij onweer al snel in rivieren veranderen- naar de lavanderia. Daar trok hij zijn pas gewassen en gestreken jeansbroek weer aan, goodbye hippie pants. In een nabijgelegen internetcafé ging hij schuilen voor de felle regenbuien. Een half uurtje later kwam de eigenaar van de zaak zeggen dat hij het internet ging afsluiten vanwege het onweer.
Hermanski besloot dan maar om terug te gaan naar de busterminal. Toen hij zijn hoofd weer buitenstak, zag hij tot zijn verbazing dat de straten van Puno helemaal wit waren ! Er was het voorbije half uur een 10 cm dik hageldeken gevallen. Hermanski sprong een taxi in die zich zich over de witte straten van Puno een weg baande, tussen de baggerende fietsriksjas door ! Eens veilig en wel aan de busterminal toegekomen, maakte Hermanski bovenstaande foto ... Een uurtje later zat hij in de royale relaxzetels van de dubbeldekslaapbus en kon hij met een glimlach terugdenken aan de "5 uurtjes extra in Puna" ... De natuurelementen hadden hem op topentertainment van de bovenste plank getrakteerd !
