Terug naar de bron ...

Het plan ... op zoek naar de warmwaterbronnen van Lares, op plus minus 4 uur rijden van Cusco. Nog volgens dat plan zouden Hermanski en Lindsay  om 5 uur 's morgens vertrekken in Cusco voor een 1 uur durende rit in een moderne Hyundai mini-bus naar Kalka. (prijs 5 soles ... de prijs in Euro is delen door 4)  In Kalka zouden we een bus nemen naar Lares en ongeveer 2 en een half à drie uur rijden later, zouden we liggen sudderen in het warme water.

Wel ... landkaartlezers zeggen wel eens :"De kaart is niet het gebied" ... also sprach Hermanski :"Het waterdichte reisplan is niet zo waterdicht." ... Het mini-busje dat ons vanaf 5 uur naar Kalka zou brengen, vertrok zeer Peruaans pas om 5:20 am ... zodat we pas om 20 over 6 in Kalka waren. Omdat ons gezegd was dat er 's morgensvroeg maar 1 bus naar Lares vertrok (zo om en rond zessen) ... sprongen Hermanski en Lindsay in Kalka vliegensvlug in een tuk tuk (=gemotoriseerde taxi op drie wielen), die ons naar de plaats zou brengen waar de bus naar Lares zou vertrekken. De tuk tuk stopte bij een markt en de chauffeur wees naar een klaarstaande truck. Het gedachtenballonnetje ...Is dit de bus ? Is dit de bus ? ... floepte aan boven Hermanskis hoofd. We liepen erop af en vroegen Lares  vraagteken ? Si, Lares uitroepteken ! zei de truckchauffeur. Blij dat we het gehaald hadden, sprongen we in de vrachtwagen. Nu bleek het niet meer dan houten laadbak met zeil te zijn ... en aldus sprak Lindsay de profetische woorden :"Moeten we hier 3 uur inzitten ?"  Si, signorita ... de vrachtwagen bracht ons niet naar een nabijgelegen parking met echte bussen maar vertrok doodleuk over het grindpad richting Lares. Aan boord zaten een tiental 'local people' gepakt en gezakt met de typische kleurrijke doeken waarin de Indianen vanalles vervoeren. Onze medepassagiers waren heel vriendelijk, en toen we nog eens checkten of we wel juist zaten en het Lares vraagteken weer opgooiden, knikten ze bevestigend.

Nadat het ongeloof en de :"Had ik maar een all-in club Med vakantie geboekt"-gedachten de revue gepasseerd waren, konden we niets anders dan deze gedachten loslaten en deze achtbaansrit over de bergpas vervolgen met de leuze  :"Enjoy the ride". Als extra feature kroop er aan Hermanski's voeten, een zak op 4 poten rond. Een-niet-nader-te-herkennen-schepsel was medepassagier in de laadbak .. af en toe zag je de zak zich oprichtten en naar links en rechts zwiepen op het ritme van de vrachtwagen.  Lindsay dacht dat het 1 van volgende dieren betrof :"een varken, geit of schaap" ... Hermanski ging voor de 'hond in een zak'. Het voor de hand liggende "een kat in een zak", kwam niet tersprake.

De vrachtwagen reed met de vlam in de pijp over deze Zuid-Amerikaanse Brennerpas ... een grindpad dat de bergpas moest voorstellen. Elk nadeel heb zijn voordeel ... en zo konden we bij gebrek aan ramen, de loodrechte afgronden die zo kenmerkend zijn voor de Andeswegen niet zien. Er werd ons middels een klein kijkgat tussen laadbak en zeil enkel een blik gegund op de bergtoppen ... na een uurtje rijden -ons schrap zettend voor de putten in de weg, die de ongeveerde vrachtwagen nauwelijks wegfilterde- konden we vlakbij de besneeuwde bergtoppen ontwaren, het gebrek aan bomen op de berghelling vertelde ons dat we op een hoogte van 4000 m plus (de boomgrens in de Peruaanse Andes) aan het rijden waren. Gelukkig waren we nu praktisch op de top van de pas, na de klim ging het gezwind bergaf richting Lares.

Rond 9 uur 's morgens stonden een zichtbaar opgeluchte Hermanski en Lindsay dan ook glimlachend op het dorpsplein van Lares. Die glimlach zou vlug verdwijnen aangezien er 5 minuten later, een moderne gele toeristenbus stopte naast de veredelde vrachtwagen waar we de voorbije 2 en een half uur hadden ingezeten. Uit de bus stapte goedgemutste Peruanen en ook twee Franse toeristen. Toen we die Fransen vroegen of zij ook uit Kalka waren vertrokken ... knikte ze bevestigend. Als klap op de vuurpijl, bleek de prijs van een kaartje van de van alle comfort voorziene (tv etc) bus, exact hetzelfde als onze 'couleur locale' laadbak experience, namelijk 6 soles.

Gelukkig nam de bus ons voor 1 soles mee naar de 1 km verder gelegen hot spring. De vrachtwagen-rit door het vagevuur, bleek toch de moeite waard te zijn geweest ... aangezien een modern zwembadcomplex in een prachtige vallei met idyllisch bergriviertje op ons wachtte. Het zwavelgele water bleek onderverdeeld in verschillende poelen en het ging van hot, hotter naar hottest ! Toen Hermanski als eerste de hottest poel uittestte, moest hij 'eek-a-mouse' snel zijn teen terugtrekken uit het loeihete water. Dus toch maar eerst beginnen bij het ronde zwembadje met de meeste mensen in, dat iets koeler was, maar nog altijd badwater warm ...

Vervolgens stond de middelste poel, die nog voorzien was van bergwaterkoeling, op het menu ... alvorens Hermanski's "sexy body" klaar was voor het stoombad op "muy muy caliente" temperatuur. De warmste hotspring -opgewarmd door vulkaanenergie- waarmee Hermanski in Peru al heeft mogen kennismaken. Echt een cadeautje om in zo'n idyllisch bergdecor van het hete bronwater te mogen genieten.

Om 12 uur ... na 3 uur badderen was het tijd om de omgeving te verkennen ... de restaurants van het stadje bleken niet open en de hostals waren nogal basic, basic ... dus werd er besloten om 3 uur in de namiddag terug te keren naar Cusco, home sweet home.

Ditmaal vertrokken we in de van alle comfort voorziene toeristenbus ... Het nadeel van deze bus was dat je nu wel door het raampje in de uiterst nabij gelegen afgrond kon kijken. Toen Hermanski opperde dat de buschauffeur maar een metertje moest afwijken van het pad om al met 1 wiel over de afgrond te steken ... opperde Lindsay dat onze nieuwe bus veel betere banden had dan ons vrachtwagenmodel ...

De 'Almighty' moet aan het meeluisteren zijn geweest want nadat we net de 4000 meter hoge top van de bergpas gepasseerd waren, hoorden we gerommel in de linkervoorwielkast ... en jawel platten tuub ! Routineus legde de chauffeur een steen onder de achterste band ... en begon alsof het de banaalste zaak van de wereld was ... de op enkele meters van de afgrond staande bus te depanneren...  een half uur en veel gelach later ... konden we ons pad weer vervolgen... Gedachten als "hij heeft dat wiel toch wel goed vastgedraaid" schoten bij elke haarspelbocht door de wervelwind van rampscenario's in Hermanski's hoofd. Om een lang verhaal iets korter te maken ... we zijn heelhuids terug in Cusco beland ... home sweet home en weer een avontuur rijker !