Lommel ...10 maart 2011

Back to the roots ... in Belgica, Lommel. Hermanski is weer thuis op het noorderlijk halfrond, na 3 maanden Peru ! 7 graden, Belgisch weer ... maar dit werd gecompenseerd door het warme onthaal van de familie op de luchthaven !

Over familie gesproken ... op Hermanski's voorlaatste dag in Peru  kwam hij per trein teruggereisd van Aguas Calientes (dorpje aan de voet van Machu Picchu) naar Ollantaytambo. Eenmaal uitgestapt in Ollantaytambo liep Hermanski casual, maar in stijl, :-) richting bushalte ... Toen hij zijn hoofd een kwartslag naar links draaide, zag hij per toeval zijn twee nichtjes Lieve en Mieke op een bankje zitten ! Zo ver van huis familie tegenkomen, het doet wat met een mens ! Lieve en Mieke waren aan het wachten op de trein naar Aguas Calientes - Machu Picchu ... dat is toch net iets glamoureuzer dan wachten op de trein naar Overpelt station ! Limburgers en wereldburgers ... Yes, indeed !

De zon komt op in Cusco !

Hermanski's droom was ... om ooit enkele maanden in Cusco en de Valle Sagrada te leven. Het idee begon ergens 8 jaar geleden na het lezen van Elizabeth Jenkins boeken over de Queros indianen en antropoloog Don Juan Nunez del Prado. Hermanski zijn droom is uitgekomen ! Hij heeft drie maanden in Cusco en de Heilige Vallei gewoond en geleefd ... een andere leefwereld een andere realiteit ...

De omgekeerde wereld ... who's photographing who ? 

Zo zijn er verschillende werkelijkheden op deze wereldbol want ieder mens heeft -naargelang zijn levenservaring en de cultuur waarin hij leeft- een andere kijk op de wereld ! Een mooi voorbeeld hierover komt van de Polynesische Kahuna priesters van de exotische Hawaii eilanden ... Wanneer zij hun kijk op de wereld vertellen aan een medemens uit een andere cultuur dan onderstrepen ze hun stelling door het maken van een zijdelingse armbeweging met de woorden :"dit is mijn werkelijkheid" ... en vervolgens draaien ze met die uitgestoken arm rond hun as en beschrijven zo met hun lichaam een cirkel van 360 graden terwijl ze zeggen... "maar er is nog een hele cirkel aan andere mogelijke zienswijzen van deze wereld, vertel mij de jouwe !"



kolibrie

 Zo heeft iedere cultuur, ieder land zijn stukje van de puzzel die de wereld uitmaakt ! Het is en blijft bijzonder lekker om enkele maanden van een ander stukje cultuur te proeven en eens je geproefd hebt, smaakt het altijd naar meer ! Want als je een andere cultuur beter leert kennen, leer je je eigen cultuur en jezelf beter kennen en naar waarde schatten. Veel wereldreizigers zeggen na hun reis :"het is het beste wat me kon overkomen en ik raad het iedereen aan !" Hermanski kan dat alleen maar beamen ... mijn uitstappen in de wereld hebben me meer levenswijsheid bijgebracht dan eender welke school of hogeschool.

sisters Mary Luz en Mary Carmen

Een ander voordeel van reizen is dat je erna nog altijd gratis en voor niets in gedachte kan terugvliegen naar een bezocht land naar keuze !!! Zo vaart Hermanski geregeld -in zijn hoofd virtueel- mee op de Sydney ferry van Manly aan de oceaan naar het Opera House in de baai van Sydney ... Een innerlijke tocht die me instant happy maakt ! Ik ben ervan overtuigd dat ik na mijn ervaringen in Peru en op het Paaseiland ... nog vaak zal terugreizen naar mijn favoriete bestemmingen en ontmoetingen daar ! Machu Picchu here I come !

3 broers Quispe op een rij Fernando Luis, Jorge Luis, Jose Luis Quispe

Ik wil alle bloglezers die mij de voorbije maanden gevolgd hebben bedanken ... jullie brengen mijn verhaal tot leven door het te lezen !  ... Dank aan mijn ouders Roger en Maria, mijn zus Kim en haar vriend Stefaan voor de gesprekken over telefoon en mail. Dank ook aan de heer Tom Maes, om mij te voorzien van een reislaptop ... zodat het verhaal digitaal kon worden doorgezonden naar alle wereldburgers met interesse voor mijn reiservaringen en foto's (enthousiaste reacties tot in Japan toe). Dank ook aan de mensen die mij een mailtje stuurden met leuke feedback over de blog ! And last but not least dank aan Cusco, Peru en zijn inwoners ... you've been good to me !

Inka trail

Hermanski dacht bij het begin van zijn Peru avontuur bij zichzelve "Wat zou de ideale afsluiter van mijn Peru reis zijn ?" Het antwoord kwam op 22 december na zijn eerste bezoek aan Machu Picchu. In dit magische landschap wil ik mijn Peru avontuur afsluiten ! In stijl dan wel ... door de Inca trail door de Andes te wandelen. Zoals de Inca chasquis, of boodschappers die vroeger de Inca trails gebruikte om boodschappen over te brengen van Cusco naar Machu Picchu of andere steden.

Zo gezegd, zo gedaan ... vorige week vrijdag was het zover de 45 km lange, 4 dagen durende camino Inca stond op het menu ! Op dit moment zit ik in een coffee shop in Aguas Calientes aan de voet van Machu Picchu dit verhaal te typen, met een Inca coffee voor mij (koffie gemixed met coca) ... ik kan terugkijken op een deugddoende trektocht door de Andes bergen die Machu Picchu omringen. Het is inderdaad de ideale afsluiter van mijn verblijf in Peru geworden !

Een land bezoeken is toch vooral mensen ontmoeten ... In gezelschap van 8 Amerikanen en 3 Brazilianen heeft Hermanski de weg naar Machu Picchu volbracht ! De Amerikanen zitten allemaal op dezelfde Universiteit in Pittsburg, Pensylvania (Eric, Jared, Philippe, Lisa, Rebecca, Chris, Alone en Sally)  en verder de Braziliaan Breno uit Natal, en ook was er Claudio uit Recife met zijn 66 jarige moeder uit Rio.

45 km is eigenlijk niet zo ver voor 4 dagen, de tocht kan namelijk op 1 dag afgelegd worden ! De snelste tijd ooit is zelfs slechts 3 uur en 45 minuten ... ongelooflijk maar waar, zeker als je weet dat een bergpas van 4200 m en 3850 m overbrugd moet worden en dat wij er 4 dagen over doen. De Inca trail begint iets verder dan Ollantaytambo aan de Urubamba rivier op 2850 m hoogte en eindigt op 2400 meter hoogte in het sprookjesachtige landschap van Machu Picchu ... onderweg kom je verschillende Inca ruïnes tegen, genre Machu Picchu maar dan veel kleiner. Onze gids legde ook uit dat de Inca´s lange tunnels hadden gemaakt door de bergen ... (de zuurstofschachten waren nog te zien).

Machu Picchu ... Do you see what I see ?

Dag 1 en dag 4 zijn eigenlijk een piece of cake ... maar dag 2 en 3 is heel andere koek ! Op dag 2 staat er een  bergpas van 4200 meter op het menu ... De inca´s hebben de Inca trail van stenen trappen voorzien, maar dat maakt het er niet makkelijker op ! Want het is de zuurstof die het grootste probleem is op die hoogte, ademen gaat zo moeizaam ... je longen happen naar zuurstof die er niet is ! Alles lijkt dan ook in slow motion te gaan,  je moet noodgedwongen om de 5 minuten eventjes pauseren om weer op adem te komen. Zelfs met de top in zicht ... gaat het tergend traag !

´s Nachts werd er in tenten geslapen, het eten werd voorzien door een Peruaanse kok. Tenten en al het kookmateriaal inclusief een volwassen gasfles, werden door 12 ?!? Peruaanse dragers voor ons over de Inca trail gebracht. Deze dragers moeten voor ons arriveren, ze wandelen dan ook niet ... maar lopen eerder. Ze hebben trouwens geen berguitrusting en lopen rond op sandalen, respect voor deze mannen ! Zeker voor de man die met de gasfles op zijn rug, de 4200 meter hoge berg op moet ... en weer af.

Dalen gaat iets makkelijker omdat daar niet zoveel zuurstof voor nodig is, maar de ongelijke trappen vormen al snel een aanslag op knieën en kuiten. Hermanski zijn rugzak was dan ook nog eens superzwaar ! Onze gids vroeg of ik Inca stenen bij had ? Licht inpakken is de boodschap ...

De Amerikanen waren business studenten, die in mei afstuderen aan de universiteit van Pittsburg. Allemaal bijzonder sympathieke mensen met gevoel voor humor ... en ze kwamen uit verschillende delen van de US (Arizona, Colorado, Washington, New York, San Diego, Michigan etc.) Ik heb weer bijzonder veel opgestoken uit onze gesprekken, ze hadden trouwens bijna allemaal al een job bij een multinational.

De Braziliaan Breno nodigde mij dan weer uit om eens een kijkje te nemen in Natal ... het jaar rond warm weer, prachtige stranden, een veilige stad en sexy Braziliaanse vrouwen ! De 66 jarige vrouw uit Rio heeft de tocht naar Machu Picchu ook min of meer volbracht, al moest onze Peruaanse gids Simon haar de voorlaatste dag wel 2 uur op zijn rug over de trappen sjouwen ... een ongelooflijke prestatie  !

De laatste dag moesten we 's morgens om half 4 opstaan, om vanuit de Winaywayna ruïnes (forever young betekent dat ... een beetje ironisch na 3 dagen wandelen op het Incapad voel je je allesbehalve "forever young") naar de zonnepoort te stappen. Die zonnepoort ligt op een iets hoger gelegen bergtop vlakbij Machu Picchu ... het zicht bij de zonnepoort was nul komma nul, we zagen alleen de witte mist van wolken. Maar dan als bij toverslag begonnen de wolken op te lossen ... en stilletjes aan kregen we meer en meer details van Machu Picchu en de omringende sprookjesachtige bergen te zien ... een onvergetelijke ervaring !

Rapa Nui .... La Isla Pascua

Rapa Nui aka Paaseiland ! Een klein stipje in de immense Stille Oceaan behorend tot Chile, maakt deel uit van de Polynesische driehoek (Hawaii-Nieuw Zeeland-Paaseiland). Het eiland is met 163,6 vierkante kilometer ongeveer even groot als het Nederlandse waddeneiland Texel. Er wonen naar schatting 4500 mensen . Het is een van de meest geïsoleerde eilanden ter wereld ! Het dichtstbijzijnde bewoonde eiland, Pitcairn, ligt er 2075 km van verwijderd ! Lima ligt op 3800 km. Hermanski's hotel lag aan zee, zo zag hij vanaf de ontbijttafel de eindeloze horizon ... zovele duizenden kilometer alleen maar water ! ´s Avonds is de sterrenhemel fenomenaal op Rapa Nui... met open mond kan je blijven staren naar al die sterrenpracht !

Naar het Paaseiland ga je natuurlijk voor de mysterieuze beelden (moai genaamd), die je op heel het eiland kan vinden. In mijn kindertijd was er een Suske en Wiske album over de beelden, die het eerste zaadje in mij plantte om de beelden ooit in het echt te zien. Vorig jaar heb ik in London in de National Gallery al een authentiek Paaseiland beeld zien staan, maar in hun natuurlijk habitat ... zien ze er natuurlijk stukken beter uit ! 

De meeste beelden zijn echter gerestaureerd en terug rechtgezet ... zoals de beroemde "15" op onderstaande foto ... De 15 zijn door een tsoenami al een keertje omver gekegeld. Nu staan ze weer fier rechtop ... en je kan er naar blijven kijken ... die blik ... dat mysterieuze stoicijns rechtop staan ... ! Al de beelden met lichaam, staan trouwens in dezelfde houding. Op het beeld zijn de armen gebeiteld met de handen op de navel. Vandaar misschien de bijnaam van het eiland ... navel van de wereld. Een bijnaam die de stad Cusco trouwens ook heeft. Toen Hermanski dat vertelde tegen de plaatselijke inwoners, zeiden ze dat zij eerst waren met die bijnaam :-)

In het hotel, dat geleid werd door een beetje norse plaatstelijke grootmoeder,  verbleven ook twee Canadese vrouwen uit Toronto en 1 Duits meisje uit Freiburg.  De Canadese ladies hadden ook hun vlucht gemist, net zoals Hermanski hadden ze er niet bij stilgestaan dat voor een vlucht 0:55 uur woensdag, je op dinsdagavond al daar moet zijn ;-)

Verder logeerde er in het hotel een Engels koppel Robert en Susan die in de Caraiben op het eiland Saba wonen, een klein vulkaaneiland behorend tot Nederland. De vulkaan Mount Scenery is met zijn 877 meter trouwens het hoogste punt van Nederland ... vulkanen in Nederland ... asjemenou ! Robert is lobster (kreeft) visser op pensioen ... hij vertelde me dat een atol voor de kust van Saba, 1 van de weinige plaatsen ter wereld is waar het jaar rond op kreeft mag worden gevist. Robert en Susan waren helemaal vanuit de Caraiben met een boot meegevaren via de het Panama kanaal en de Galapagos eilanden naar het Paaseiland toe ! De eigenaar van de boot ging nu verder richting het vasteland van Chile ... maar Robert en Susan bleven enkele weekjes op het Paaseiland voordat ze terugvlogen naar Saba.

Ze vertelden me ook dat ze sinds kort rechtstreeks van de Nederlandse overheid afhangen, vroeger behoorden ze tot de Nederlandse Antillen ... die een apart statuut hebben. Maar omdat Saba het kleinste eiland van die Antillen is , kwam er geen overheidsgeld op het eiland terecht ... maar bleef het in de grotere Antillen plakken. Nu zijn ze rechtstreeks afhankelijk van Nederland, als een bijzondere gemeente ... Dit heeft naast rechtstreekse subsidie echter ook andere drastische gevolgen ;-) Vroeger hadden ze geen straten of straatnummers op het eiland, omdat iedereen wist waar iedereen woonde ... De nuchtere Nederlandse regering zag daar de logica niet van in, en heeft straatnamen en nummers ingevoerd ! Ik mag altijd eens langskomen op het eiland zeiden Robert en Susan, ze hebben me hun email adres gegeven ! (meer info klik Saba)

Saba, its just one big volcano !

Hermanski ging de eerste dag, nog een beetje groggy van de nachtvlucht, op verkenning op het Paaseiland. Toen hij door de straten van Hanga Roa liep (het enige dorpje op het eiland), wuifde een plaatselijke inwoner naar hem vanuit zijn tuin. Hermanski wuifde terug, en de Paaseilander maakte met een handgebaar duidelijk dat hij mij uitnodigde in zijn tuin. Er zat nog een man Raoul genaamd, de wuiver zelf heette "tio Muna"  (favoriete uitspraak van tio Muna was "Rapa Nui OE AAAH", Hermanski moest dit dan herhalen ... bijzonder hilarisch)... tio Muna is een echte Rapa Nuiees (oftewel een gezette Polynesier). Raoul was een Chileen van het vaste land, meer bepaald Santiago ... maar hij werkte al enkele maanden op de luchthaven van het Paaseiland. Raoul en tio Muna nodigden me uit om mee te eten met de barbecue. Twee Chileense toeristen de vrienden Natalia en Fernando werden ook door Tio Muna binnengewuifd ... Zo zaten we met zijn vijven aan de barbecue. Op het menu stonden 5 grote vissen met piranha tanden ... diezelfde morgen nog versgevangen door tio Muna uit de Stille Zuidzee. Het smaakte bijzonder lekker moet ik zeggen !

Tio Muna is een echte entertainer ... en toen de buurman erbij kwam zitten met afwisselend gitaar en accordeon als begeleiding, werd er tot laat in de avond uit volle borst Rapa Nui klassiekers gezongen (niet in het Spaans, maar in de oorspronkelijke taal van de Rapa Nuiers) ... ondertussen was er al een tweede ronde op de barbecue geserveerd. My first taste of Rapa Nui was dus al bijzonder geslaagd ! 

Dag 2 ging Hermanski zwemmen in de Stille Zuidzee, het weer was tropisch warm ... en de golven waren surfklaar. Terwijl Hermanski in het water lag te dobberen, zag hij tot zijn verbazing een schildpadkop boven water komen. Het was een gigantisch exemplaar ... type reuzeschildpad. De schildpad zwom op nog geen meter van Hermanski ... another taste of  la Isla Pascua !

In de namiddag stond er een tour gepland, op de bus zaten ook twee Japanse meisjes op wereldtournee Tomomi en Yuho ... Ik weet niet hoe ze het doen maar ze kregen zelfs de meest norse medepassagiers aan het lachen. Het was bijzonder leuk om met hen de beelden te bezoeken, en Japanner zijnde waren ze natuurlijk gek op foto´s maken ! Op de tour kwamen we naast de beelden ook een muur tegen, niets speciaals op zich ... ware het niet dat het een exacte kopie was van een Inca muur ... De muur zou in Cusco niet misstaan hebben. De gids zei dat er op 1 of andere manier een uitwisseling geweest moet zijn tussen de Inca cultuur en de Rapa Nui eilandbewoners. De gids zelf was een echt Rapa Nuiees dus hij beweerde dat de Polynesische bewoners (vanwege hun navigatiekunsten) naar het Zuid-Amerikaanse vaste land gevaren waren ... maar als je het een Peruaan vraagt, dan zal die waarschijnlijk zeggen dat het omgekeerd was ... Inca goes to Easter Island.

Op de laatste volledige dag, heeft Hermanski samen met de Canadese ladies en de Duitse Petra een auto gehuurd om het eiland te verkennen. Op bovenstaand¨"exotisch strand" werd -er na het bezoeken van verschillende beelden rijen- een duik in het azuurblauwe verfrissende water genomen, daar liepen ook de Chileense vrienden Natalia en Fernando rond ... zij waren met de mountainbike gekomen (een twee uur durende tocht). Met de auto was het 20 minuten ...

Met de auto bezochten we ook een vulkaan (vlakbij de 15 beelden) ... op de vulkaanhelling staan tientallen beelden. Sommige half afgewerkt en sommige nog liggend in de rotsen ... met alleen de contouren uitgebeiteld. Het is een soort nationaal park, met parkopzichters ... en dat zal Hermanski geweten hebben ! Het entree ticket was duur ... 60 dollar en je kreeg een waslijst aan regels ... de beelden niet aanraken, niet op de beelden gaan staan ;-) etc.

Toen we in het park aan het rondlopen waren en vlakbij onderstaand beeld stonden, wou Hermanski een foto langs het beeld maken. Normaal gezien mocht je niet van het pad afwijken ... maar Hermanski dacht 1 meter op het gras staan, dat kan toch geen kwaad. De Duitse Petra nam de foto ... en 30 seconden later kwam er een woest briezende parkopwachtster naar Hermanski toe. "What is your name ? Where are you from ? Show me your passport ...we are going to call the police !" brieste ze. Hermanski moest onder het aanhoren van een stroom aan verwijten -over het gebrek aan respect van de toeristen voor het Rapa Nui erfgoed en si en la- meekomen naar het entreehokje. Waar de vrouw een logboek opende ... en meteen een halve bladzijde volschreef over dit zware misdrijf ! Belg stond op het gras langs beeld ... jaja Hermanski is vereeuwigd in de annalen van de Paaseilandse parkwachters ! Er werd overlegd met de kaartjesverkoopster over de te nemen ´sanctie´ voor dit misdrijf ... de politie werd er niet bijgehaald ... maar Hermanski moest zijn camera afgeven !

"scene of the crime"

Mijn digitaal exemplaar werkt niet meer, dus had Hermanski een analoog wegwerpmodel gekocht. De parkwachtsters zeiden "You have to destroy that picture, okay !" De enige manier om die foto te vernietigen is de film eruithalen, maar dan verlies ik natuurlijk al mijn foto´s. Gelukkig kreeg ik mijn toestel terug, als ik de belofte maakte om de foto te vernietigen ! Hermanski zei maar "si senoritas" en na dit "machtsmisbruik-van-verveelde-parkwachtster" toneelstuk ... mocht Hermanski weer beschikken.

Moraal van het verhaal ... later bleek dat er in de krater van de vulkaan ook beelden stonden, waar je wel gewoon op het gras langs kon gaan staan ... zonder een parkwachtershow !

Lima

Lima, metropool met 9 miljoen mensen aan de Stille Zuidzee. Het was er lekker zomerweer rond de 25 graden ... Dankzij een gouden tip van mijn nonkel Harrie ben ik in de wijk Barranco van Lima terechtgekomen. Daar woont namelijk de Belg Jean-Paul uit Deinze met zijn Peruaanse vrouw Geraldine. Het huis ligt op 50 meter van de zeeklif en op 5 minuutjes van het bijzonder gezellige centrum van Barranco. Je waant je in een hippe wijk van Barcelona, de huizen hebben er vrolijke kleuren en er is veel artistieke graffiti in de straatjes ... Ik had niet beter terecht kunnen komen ... Barranco is mijn favoriete wijk in Lima !

De 'guesthouse' van Jean-Paul noemt Save in Lima, en de naam suggereert al dat het niet zo veilig is in de Peruaanse hoofdstad. Maar in de toeristische wijken Miraflores en Barranco valt dat best mee ...  Hermanski zou normaal gezien maar 1 dag in Lima blijven en vervolgens het vliegtuig nemen naar het Paaseiland. Het vliegtuig vertrok om 0.55 uur woensdagnacht ... maar woensdagnacht is niet woensdagnacht, maar dinsdagnacht zoals we zeggen ! Dat merkte Hermanski ook toen hij 's woensdags wakker werd in Lima, en dacht aaah 'nondeju' ik heb mijn vlucht gemist, het kan niet waar zijn ! Het was dus wel waar !

Om de kater van de gemiste vlucht naar een paradijselijke eiland door te spoelen ... is Hermanski naar het strand getrokken. Het strand van Lima heeft leuke surfgolven ... en er loopt ook opvallend veel vrouwelijk schoon ! Verder zijn er bijzonder veel strandventers die met allerlei lekkers rondkomen. De meeste stranden hebben geen zand maar keien. Het strand dat Hermanski had uitgekozen Estrellas was wel voorzien van een zandlaag. De kuststrook van Lima, ziet er een beetje uit als Santa Monica in Los Angeles (zonder het prachtige uitgestrekte zandstrand dan) maar wel met de typische zandkleurige kliffen en palmbomen ... en een drukke kustweg langs de klif.

 

Een dagje strand kan wonderen doen en de volgende dag was de gemiste vlucht al iets meer vergeten en ging Hermanski de rest van Lima verkennen. De vrouw van Jean-Paul raadde het oude stadscentrum aan en daar ging het dus op af ! Het stadscentrum heeft een mooi plein Plaza Mayor met kathedraal palmbomen, fontein en veel donkergeel geschilderde gebouwen. Twee straten verder had Jean-Pauls vrouw een Fransiscanerklooster aangekruist op de kaart, een klooster met katakomben (vol beenderen en schedels van gestorven mensen), maar het klooster had ook de iets aangenamere collectie schilderijen van Pieter-Paul Rubens ... zowaar de kunstwerken van een landgenoot in Lima !

In de kathedraal, te zien op bovenstaande foto, ligt het stoffelijk overschot van Francisco Pizarro de Spaanse ontdekkingsreiziger en conquistador. De man die de geschiedenis van Zuid-Amerika herschreef ! "A great civilization is not conquered from without until it has destroyed itself from within" quote van Amerikaans filisoof Will Durant. Dat geldt eigenlijk ook voor het Inca rijk. De laatste Inca heersers de twee broers Attahuallpa en Huascar waren in een machtsstrijd verwikkeld waar Francisco Pizarro handig gebruik van maakte om het Inca rijk te doen vallen !

Na de kathedraal bezocht te hebben, sprong Hermanski op een rondritbus. Die bus reed naar een heuvel waar je een uitzicht had over heel Lima en zijn verschillende wijken. Onderweg kreeg Hermanski een zwats water door het venster van de bus in zijn gezicht gesmeten. Medepassagier Melissa uit Santa Cruz Bolivia vertelde dat het watergooien, een traditie is in de februari-maand. Het is een onderdeel van carneval dat in Lima de hele maand februari duurt.

Ondertussen had Hermanski zijn vlucht naar het Paaseiland kunnen verzetten naar zondagnacht. Ook 0.55 uur maar deze keer zou Hermanski zijn vlucht niet missen !

Door onvoorziene omstandigheden heeft hij langer met Peru's hoofdstad Lima kunnen kennismaken... De stad heeft me aangenaam verrast, ondanks alle negatieve verhalen die ik vooraf hoorde, was het toch een aangename tijd daar in Lima met leuke ontmoetingen.  Zo verbleef in het 'guesthouse' ook de Amerikaan Joe ...die een huis heeft in de Bay area van San Francisco en ook in Palm Springs, California. Joe heeft jarenlang tropische planten ingevoerd vanuit Hawaii naar het vaste land en is nu op pensioen. Hij heeft al vele wereldreizen gemaakt ... en het was boeiend om aan de ontbijttafel naar zijn verhalen te luisteren ! "I don't want to play golf like the rest of the retired people in Palm Springs, I wanna see the world ":... zei Joe

 

Aangenaam verrast dus door de stad... maar Lima blijft Zuid-Amerika ... toen ik op de luchthaven een taxi nam terug naar Barranco, reed de chauffeur toen we de parking verlieten zonder te betalen door de slagboom. Met als gevolg dat de slagboom knarsend op het koetswerk van zijn auto terechtkwam, daarna volgde een slingerende Miami Vice rit door de straten van Lima tot in bovenstaande plaza in Barranco ...  Zuid-Amerika heeft het karakter van Diego Maradonna ... geniaal en gek tegelijk !

Paracas en Islas Ballestas

Na Nazca maakte Hermanski, op zijn roadtrip naar Lima, een tussenstop in Paracas. De kuststrook van Peru is trouwens vooral heuvelachtig woestijnlandschap, wat me wel wat verraste ... Af en toe zijn er groene stukjes velden (dankzij irrigatie ?) in het landschap, maar het is toch vooral veel zand daar aan de Peruaanse kust !

De temperatuur is heet Spaans zomerweer langs de kuststrook. Een aangename afwisseling want in de Andesbergen van Cusco voelt het weer meer aan als een Belgische zomer. Paracas is een soort van vakantiedorp in the middle of nowhere, eerst heb je de goedkopere hotels en dan volgt er een luxe resort ...aansluitend liggen villa's van gefortuneerde Peruanen.

Hermanski heeft een 2 urige boottocht naar de Islas Ballestas gemaakt, onderweg kom je ook langs El Candelabro een 180  meter lange, 70 meter brede en 50 cm diepe zandtekening. Er is niemand die iets weet over het hoe, waarom, wanneer van het verschijnen van dit immense teken in de zandduinen.  Het lijkt op een kandelaar vandaar de Spaanse naam ... maar het had evengoed Neptunes zijn drietand kunnen zijn. De Spaanse vertaling voor drietand moet ik u schuldig blijven. El tresdientes ?

De Islas Ballestas liggen op een half uurtje, speedboaten van de Canbelabro. Het is een speciale plek op aarde ... honderdduizenden vogels vliegen af en aan van het eiland. De lucht ziet dan ook zwart van de vogels ... zwarte waslijnen lijken het wel, want de vogels vliegen veelal in formatie. Nog nooit in mijn leven een dergelijk vogelspektakel gezien. Ze noemen de eilanden dan ook de Peruaanse Galapagos eilanden. Er leven naast zeevogels en pinguins ook hele kudde zeeleeuwen die een geweldig kabaal maken ! Zeker als ze zich met zijn allen in een akoestisch versterkende grot hebben genesteld ...

Het eiland is een nationaal park, maar er woont wel 1 man. Hij moet namelijk de guano of vogelmest bewaken ! Inderdaad 'the birdshit' is geld waard ... elke 5-7 jaar komen er enkele mensen die vogelmest oogsten. 1 ton van het bijzonder vruchtbare goedje is 1000 soles waard. Er zijn speciale stenen muurtjes gebouwd op de rotskusten, zodat het vloeibare goud niet met de regen in de oceaan zou spoelen. De geur in- en om het eiland is dan ook een interessante olfactorische sensatie te noemen. Verder zei de gids dat het raadzaam was om niet met open mond naar dit natuurschouwspel te gapen vanwege de guano artillerie.

De kuddes zeeleeuwen observeren is ook wel interessant, omdat de mannetjes altijd wel een robbertje aan het vechten zijn. De alfa zeeleeuw krijgt namelijk de meeste vrouwtjes ... en daar mag dan ook om gestreden worden. Het statussymbool bij uitstek van een zeeleeuw is een dikke speknek ! Dik zijn is bij de mannelijk zeeleeuwen populatie in fashion ! En ze moetten er echt moeite voor doen ... want integenstelling tot ons, liggen de chocolade repen en zakken chips niet zo maar voor het grijpen !

Toen we het eiland verlieten om terug te gaan naar het Paracas schiereiland, moesten we onderweg noodgedwongen stoppen, om geen vogels omver te varen. Want we waren omsingeld door duizenden vogels ... die net een school vissen hadden ontdekt. Een schouwspel om nooit meer te vergeten !  Duizenden vogels doken het water in als een pijl uit een boog, recht op hun onderwater zwemmende prooi af. 10 points van de jury voor hun duikkunsten ! In de wijde omtrek zag je hele hordes vogels dit spectaculaire maneuver uitvoeren ... Alsof het vogels regende, al splashend in de Pacifische oceaan en we zaten midden in de actie ! Tsjakka

Nasca ... monkey on the left

Nasca, 12 uur ´s avonds, het is zwoel zomerweer en op de Plaza de Armas zitten nog enkele mensen te genieten van de mooie zomeravond. Hermanski checkt in in zijn hotel voor 1 nacht, een snelle douche later ploft hij op het bed neer ... morgen wachten de Nasca lines ! Er was afgesproken om om 8 uur te vliegen, het werd echter 10 uur ... Peru time, u kent dat wel. Medepassagiers in het Cesna vliegtuigje waren een Nederlands koppel Gerard en Elizabeth en twee Japanners van vlakbij Tokyo en 1 Hermanski ! Hermanski mocht helemaal vanachter plaatsnemen. Het vliegtuig ging de lucht in en een 5 minuutjes later, hingen we boven de befaamde Nasca lijnen. Alsof God figuurtjes in de woestijn gedroedeld heeft ...

De figuren zijn echter niet zo goed zichtbaar in realiteit, als op deze foto ... In feite is alleen de kolibrie (laatste foto) heel goed zichtbaar. De andere tekeningen daar moet je wat meer moeite voor doen ... en dat doet de piloot dan ook. Het Cesna vliegtuigje ... dat op zich al een speelbal is van de wind, draait in een 8-vorm over de tekeningen ... zo zie je ze telkens twee maal !

de astronaut (wie verzint die namen ?)

Maria Reiche is een bekendheid in Nazca. De Duitse vrouw, die op 29 jarige leeftijd in Peru ging werken ...  als lerares en nanny ...werd op 37 jarige leeftijd assistent van de Amerikaanse archeoloog Paul Kosak, de man die de Nasca lijnen ontdekte. Reiche zette later zijn werk voort, en maakte van de Nasca lijnen uiteindelijk haar levenswerk. Door onder andere te lobbyen voor onderzoek naar en bescherming van de mysterieuze figuren in de woestijn. In haar boek "the mystery of the desert" beschrijft ze dat ze de lijnen ziet als astronomische spiegelingen van de sterrenhemel. "As above, so below" !

Monkey, on the left ! Passengers ...

Doordat Hermanski eerst de foto´s al gezien had van de figuren, dacht hij dat ze allemaal gigantisch en duidelijk zichtbaar waren ... De grootste is 270 meter breed... wat toch al kan tellen ! Maar niet allen waren even duidelijk, en als de piloot in de koptelefoon niet duidelijk maakte waar ze lagen, dan was het soms toch even zoeken. Door al de achtvormige cirkels van het vliegtuigje, begon Hermanski zich minder te interesseren voor de lijnen ... maar ging zijn focus meer naar-zijn-ontbijt-binnenhouden ! Raar toch hoe uw prioriteiten op een minuutje kunnen veranderen, de lijnen interesseerde hem nog maar matig ... Hermanski wou zo snel mogelijk weer vaste grond onder zijn voeten voelen. Het vliegtuigje maakte namelijk niet alleen de figuur 8, maar het ging ook scheef hangen zodat we zeker een goed zicht hadden op de tekeningen !

spiderman

Na een laatste cirkel, ging het terug richting vliegveld ! Allelujah ! Eenmaal terug op de aarde geland, ging het weer ietsje beter met Hermanski´s ingewanden... Na een doucheke in het hotel, was hij weer wat meer mens ... maar de geplande uitstap naar de vele archeologische ruïnes die de Nasca cultuur in de omgeving heeft achtergelaten (Nasca is meer dan de lijnen), werden uitgesteld voor een volgende reis of een volgend leven ! Rustig op een terraske zitten bij 30 graden, om te bekomen van de Nasca lijnen, meer moet dat niet zijn !

Dankzij het droge woestijnklimaat, kunnen de lijnen trouwens bewaard blijven. Het regent praktisch nooit in Nasca. Net als de pyramides, zijn deze lijnen een mysterie ... Wat zouden we zijn zonder "the good old mystery"  (het Nasca-mysterie). Iedereen kan zijn eigen theorie loslaten op het fenomeen ! Wat is de uwe ?





kolibrie, goed te zien vanuit het vliegtuigje





Peru is vooral gekend voor de Inca´s. Vanwege Machu Picchu maar ook omdat de Inca beschaving een soort van "kroon op het werk" was van eeuwen aan verschillende culturele stromingen in Peru. Maar dat Peru, meer is dan de Inca´s, maken de Nasca lijnen en ruïnes wel duidelijk (meer info klik Nasca cultuur).

Busje komt zo

Plaats van afspraak : Cusco de nachtbus naar Nasca ... 19.30 ! Dat ging 15 uur duren, volgens de dames die achter de infobalie van het busbedrijf stonden. In werkelijkheid zou Hermanski pas om 24.00 uur 's avonds zondag de volgende dag in Nasca arriveren ... 26,5 uren reizen, alstublieft ! (+2 uur wachten op de busaansluiting in Arequipa) Peru time noemen ze dat hier onder de toeristen. Er waren weliswaar verzachtende omstandigheden, sneeuwvlokkben hadden de bergpas richting Arequipa ´s morgensvroeg vastgezet. 3 uur wachten op de altiplano tussen lamas en medemensen waren ons lot.

Onze buschauffeur wou daarna de gemiste tijd inhalen door aan een inhaalrace te beginnen die alle logische verbeelding tart ! Hermanski filosofeerde enkele blogverhalen geleden nog over doodsangst ... wel hij werd op zijn wenken bediend ... nog nooit ben ik zo bang geweest in mijn leven !  Ik kan er met mijn verstand nog altijd niet bij dat die buschauffeur niet besefte dat hij met het leven van 70 mensen speelde in die immense dubbeldekbus (foto soortgelijke bus onderaan deze blog). Het logo van de bus indachtig ...een stier met rode "lap" achtergrond ... had Hermanski het kunnen weten ... De chauffeur reed echt als een losgeslagen stier. Woorden kunnen deze ervaring niet uitleggen ... zo´n helse busrit wens ik echt niemand toe !

De inhaalrace van onze gigantische dubbeldekbus op 8 wielen begon in een vallei omringd door vulkanen -een explosieve setting op zich- ... De inhaalpogingen waren al bloedstollend op dit moment, maar na de vallei volgde er -als dubbelop- nog eens een bloedstollende-bochtige-weg-langs-ravijn door een berglandschap. Op diezelfde weg had Hermanski in december nog gereden komende van Arequipa ... toen was er hier een truck verongelukt in het ravijn !

Onze buschauffeur stak op deze bochtige bergop bergafweg, vrachtwagens en bussen voorbij alsof hij met een Porsche reed. Op een bepaald moment zagen we een andere dubbeldekbus langs de kant van de weg staan met een beschadigde voorkant. Hij stond aan de buitenkant van een bocht op de rand van het ravijn. Alle ramen waren eruit, toeristen die uit het raam hadden moeten springen ??? Al de passagiers die in onze bus zaten, keken met open mond naar het beeld van die verongelukte bus ... zou ons hetzelfde lot wachten ? 1 ding wist Hermanski wel ! Zoals wij aan het racen waren, zouden we niet op de rand blijven hangen ... maar zouden we zeker volle vaart enkele honderden meters diep het ravijn in donderen !

Voor ons reden nu 5 vrachtwagens in colonne, er was amper enkele meters tussen de verschillende trucks. Onmogelijk om die allemaal te passeren, zeker niet op deze bergweg ... Toch begon onze chauffeur aan een inhaalmaneuver terwijl we bergop reden met een bocht die loerde op 500 meter, en een ravijn aan onze rechterkant. We konden gewoon geen kant op als er een tegenligger zou komen ! En oh jee,  die tegenligger die kwam er !  We moesten wel naar rechts uitwijken om een aanrijding te voorkomen !!! Maar daar reed dus de colonne vrachtwagens. En zo´n meterslange dubbeldekbus stuur je niet eventjes snel snel tussen 2 mastodonten in. Toch moest iemand plaats maken om een aanrijding te vermijden. De vrachtwagen aan onze rechterkant ging dan ook onder luide claxon in de remmen. Op het nippertje, maar dan ook echt op het nippertje konden we de tegenligger vermijden ! Het was alsof ik in een foute actiefilm terechtgekomen was en het werd alleen maar erger... ongeloof en angst vulde de bus. Ook de Peruaanse passagiers, die toch het een en ander gewend zijn, zaten op het puntje van hun stoel met schrik in hun ogen toe te kijken ! Welk gevaarlijk inhaalmaneuver had de buschauffeur nu voor ons in petto ?

De andere passagiers zeiden ook tegen mij, de buschauffeur is loco, en we moeten dit melden aan het busbedrijf. Allemaal goed en wel dacht Hermanski, maar als we nu niets tegen deze chauffeur zeggen dan valt er niks meer te melden en donderen we seffens het ravijn in. Ondertussen waren we alle vijf de vrachtwagens al gepasseerd,  nu reed er een andere bus voor ons. Het verschil met de vrachtwagens is dat die bus niet veel trager reed dan ons ... inhalen was dan ook veel moeilijker. Toch ging de chauffeur er weer voor, we kwamen langszij en keken angstig voor ons ... weer een tegenligger ... voorbij kon niet !!! Dus gingen we fors in de remmen ! Onder het gekrijs van bange passagiers slingerde de bus rakelings langs de andere bus weer naar het rechterbaanvak toe !

Dit is de druppel ... dacht Hermanski, als nu niemand ingrijpt ... is de volgende inhaalpoging wel raak ! Dus liep hij van de 1ste verdieping naar onder toe, en klopte luid op de geblindeerde deur waarachter de chauffeur zat ... Toen die deur openging riep Hermanski in een mix van Engels en Spaans ... dat de chauffeur totaal onverantwoord aan het rijden was, en dat "we are not ready to die yet !" ... Ik weet niet of hij dat begrepen heeft, maar hierna stopte hij met inhalen ... hij bleef wel op een tweetal meter van de voorligger rijden ... maar de inhaalpogingen waren voorbij, zodat we tot mijn opluchting veilig en wel in Arequipa toekwamen.  

Dit is ook reizen in een andere cultuur ... in Peru rijden de mensen veel sneller dan in onze overgereguleerde Westerse maatschappij. Soms is dat een verademing ... omdat je in Europa voor de kleinste snelheidsovertreding al geflitst wordt. Maar de manier waarop ze hier met bussen rondrijden, in een berglandschap ... is toch soms absurd ! Er zijn natuurlijk ook enkele busmaatschappijen die wel met de levens van hun passagiers inzitten ... zo heb ik zelf goede ervaringen met Cruz del Sur en TourPeru.

Point of view

De laatste dag in CaiCay begon met het ontbijt ! Dagelijks werd er een verse omelet geserveerd door Gloria de buurvrouw. Gloria maakt het eten klaar voor Ernesto en de vrijwilligers ... Ernesto´s vrouw Dina woont namelijk in Cusco, ze hebben een soort van LAT relatie.

Gloria kookt eenvoudige, lekkere gerechten. In Peru is een combinatie van rijst met aardappelen op dezelfde schotel heel normaal, terwijl in Europa arroz en papas meestal niet op 1 schotel geserveerd worden. Op onderstaande foto zie je Glorias´ dochter Patricia in een soort van rugzakdoek zitten, dat veelkleurige stuk stof is nog heel populair bij de plaatselijke bevolking. Vrouwen vervoeren er vanalles mee ... kinderen, de boodschappen, de oogst etc. Het is wel leuk om de kids met hun grote ogen te zien rondkijken vanuit die "buideldoek". Als er borstvoeding gegeven dient te worden, draaien ze het kindje met doek en al gewoon naar voren toe ... en de borstvoeding gebeurt nog open en bloot op straat of aan de keukentafel, dat is in Peru de normaalste zaak van de wereld.

Gloria met dochter Patricia

Hermanski ging na het ontbijt op weg voor een bergwandeling. Hij wou namelijk de bergen eens beklimmen, de voorbije weken had hij vooral in de vallei rondgetrokken (dat is al zwaar genoeg op deze hoogte). Maar nu ging het dus het bergpad op. Onderweg kwam hij de dorpskinderen weer tegen, ze waren aan het volleyballen op het schoolterrein, de kinderen riepen naar señor Tom :" kom efkes meevolleyballen, señor". Na twintig minuutjes smashen was het tijd om verder te trekken. Hermanski passeerde de laatste huizen van het dorp op weg naar het bergpad, er kwam een vrouw naar buiten en ze riep :"Buenos dias señor Tom", ik kende haar niet, maar het zal de moeder van 1 van de kinderen geweest zijn. Het dorpsleven in een notendop ... ons kent ons. De moeders begeleiden hun kinderen trouwens zelden naar de school, de kids zijn echte plantrekkers.

Fernando Luis Quispe

Op zijn dagelijkse wandeltochten zag Hermanski vaak de lokale kinderen met kudde dieren de bergen intrekken. Nu volgde hij dus hetzelfde pad en kwam al vlug een herdersmeisje tegen dat de schapen naar de hoger gelegen bergweiden aan het vergezellen was.



Het meisje zei dat het nog meer dan 2 uur was naar de bergtop. Op een bergwandeling lijkt de top meestal dichter dan dat hij in werkelijkheid is. Iedere bocht in de weg wordt een doel ... maar als je die bocht dan gepasseerd bent volgt er weer een nieuwe in de verte ! 

Het huis van Victor, de man met kabelbrug, was vanop de berghelling goed zichtbaar in de bocht van de rivier. De spoorweg die Hermanski enkele dagen daarvoor gevolgd had, liep vanaf deze hoogte als een slang door het landschap langs de rivier op.

De eeuwenoude Inca-landbouwpatronen waren ook zichtbaar ... Kijk maar eens op onderstaande foto. Nog steeds zaaien de boeren, de gewassen in een soort van V-vormen op de hellingen.

De top van de berg bereiken zat er niet in, zelfs niet na twee uur stevig klimmen ! Maar toch werd Hermanski getrakteerd op een prachtige tussen-top, die een beetje zijdelings van het pad lag. Vanaf dit punt had je een 360 graden zicht op de verschillende valleien van deze streek. Niet enkele de valle sagrada -waar Hermanski de voorbije weken had gewoond en geleefd- was nu zichtbaar, maar wel 4 andere valleien met dorpjes en velden zeiden kiekeboe.

Toen hij daarzo stond op het 360-graden-punt dacht Hermanski :"... de meeste mensen leven toch in hun eigen vallei." Hermanski is geen uitzondering ... Maar het is op de bergtop, waar twee werelden elkaar ontmoeten ... dat we een ander point-of-view krijgen op de wereld en onszelf en eigenlijk gaan inzien dat -hoe verschillend die valleien ook mogen zijn- ze toch deel uitmaken van dezelfde wereld. De Belgische vallei is naar de Peruaanse vallei toegekomen ... en er is een nieuwe berg ontstaan. Op die berg hebben zowel de kinderen uit CaiCay als de Belgische Hermanski een nieuwe kijk op hun respectievelijke levens gekregen ... 

De volgende slogan zag ik onlangs nog op het t-shirt van een Peruaanse "your world is my world". En zo is het toch maar net ... 

Die werelden die elkaar ontmoeten ... moeten niet altijd gaan over het maken van verre reizen naar onbekende landen of volkeren ... Zo kreeg ik onlangs nog een bericht van de Deense Tine, die ik in Nieuw-Zeeland ontmoet heb. Ze was onlangs moeder geworden. Tine zei  tegen me ... :"Tom je gaat nu op reis naar Peru maar ik maak ook een nieuwe reis, ditmaal geen wereldreis  ... maar een reis waarop de wereld van kind en moeder elkaar ontmoeten !"