Lima

Lima, metropool met 9 miljoen mensen aan de Stille Zuidzee. Het was er lekker zomerweer rond de 25 graden ... Dankzij een gouden tip van mijn nonkel Harrie ben ik in de wijk Barranco van Lima terechtgekomen. Daar woont namelijk de Belg Jean-Paul uit Deinze met zijn Peruaanse vrouw Geraldine. Het huis ligt op 50 meter van de zeeklif en op 5 minuutjes van het bijzonder gezellige centrum van Barranco. Je waant je in een hippe wijk van Barcelona, de huizen hebben er vrolijke kleuren en er is veel artistieke graffiti in de straatjes ... Ik had niet beter terecht kunnen komen ... Barranco is mijn favoriete wijk in Lima !

De 'guesthouse' van Jean-Paul noemt Save in Lima, en de naam suggereert al dat het niet zo veilig is in de Peruaanse hoofdstad. Maar in de toeristische wijken Miraflores en Barranco valt dat best mee ...  Hermanski zou normaal gezien maar 1 dag in Lima blijven en vervolgens het vliegtuig nemen naar het Paaseiland. Het vliegtuig vertrok om 0.55 uur woensdagnacht ... maar woensdagnacht is niet woensdagnacht, maar dinsdagnacht zoals we zeggen ! Dat merkte Hermanski ook toen hij 's woensdags wakker werd in Lima, en dacht aaah 'nondeju' ik heb mijn vlucht gemist, het kan niet waar zijn ! Het was dus wel waar !

Om de kater van de gemiste vlucht naar een paradijselijke eiland door te spoelen ... is Hermanski naar het strand getrokken. Het strand van Lima heeft leuke surfgolven ... en er loopt ook opvallend veel vrouwelijk schoon ! Verder zijn er bijzonder veel strandventers die met allerlei lekkers rondkomen. De meeste stranden hebben geen zand maar keien. Het strand dat Hermanski had uitgekozen Estrellas was wel voorzien van een zandlaag. De kuststrook van Lima, ziet er een beetje uit als Santa Monica in Los Angeles (zonder het prachtige uitgestrekte zandstrand dan) maar wel met de typische zandkleurige kliffen en palmbomen ... en een drukke kustweg langs de klif.

 

Een dagje strand kan wonderen doen en de volgende dag was de gemiste vlucht al iets meer vergeten en ging Hermanski de rest van Lima verkennen. De vrouw van Jean-Paul raadde het oude stadscentrum aan en daar ging het dus op af ! Het stadscentrum heeft een mooi plein Plaza Mayor met kathedraal palmbomen, fontein en veel donkergeel geschilderde gebouwen. Twee straten verder had Jean-Pauls vrouw een Fransiscanerklooster aangekruist op de kaart, een klooster met katakomben (vol beenderen en schedels van gestorven mensen), maar het klooster had ook de iets aangenamere collectie schilderijen van Pieter-Paul Rubens ... zowaar de kunstwerken van een landgenoot in Lima !

In de kathedraal, te zien op bovenstaande foto, ligt het stoffelijk overschot van Francisco Pizarro de Spaanse ontdekkingsreiziger en conquistador. De man die de geschiedenis van Zuid-Amerika herschreef ! "A great civilization is not conquered from without until it has destroyed itself from within" quote van Amerikaans filisoof Will Durant. Dat geldt eigenlijk ook voor het Inca rijk. De laatste Inca heersers de twee broers Attahuallpa en Huascar waren in een machtsstrijd verwikkeld waar Francisco Pizarro handig gebruik van maakte om het Inca rijk te doen vallen !

Na de kathedraal bezocht te hebben, sprong Hermanski op een rondritbus. Die bus reed naar een heuvel waar je een uitzicht had over heel Lima en zijn verschillende wijken. Onderweg kreeg Hermanski een zwats water door het venster van de bus in zijn gezicht gesmeten. Medepassagier Melissa uit Santa Cruz Bolivia vertelde dat het watergooien, een traditie is in de februari-maand. Het is een onderdeel van carneval dat in Lima de hele maand februari duurt.

Ondertussen had Hermanski zijn vlucht naar het Paaseiland kunnen verzetten naar zondagnacht. Ook 0.55 uur maar deze keer zou Hermanski zijn vlucht niet missen !

Door onvoorziene omstandigheden heeft hij langer met Peru's hoofdstad Lima kunnen kennismaken... De stad heeft me aangenaam verrast, ondanks alle negatieve verhalen die ik vooraf hoorde, was het toch een aangename tijd daar in Lima met leuke ontmoetingen.  Zo verbleef in het 'guesthouse' ook de Amerikaan Joe ...die een huis heeft in de Bay area van San Francisco en ook in Palm Springs, California. Joe heeft jarenlang tropische planten ingevoerd vanuit Hawaii naar het vaste land en is nu op pensioen. Hij heeft al vele wereldreizen gemaakt ... en het was boeiend om aan de ontbijttafel naar zijn verhalen te luisteren ! "I don't want to play golf like the rest of the retired people in Palm Springs, I wanna see the world ":... zei Joe

 

Aangenaam verrast dus door de stad... maar Lima blijft Zuid-Amerika ... toen ik op de luchthaven een taxi nam terug naar Barranco, reed de chauffeur toen we de parking verlieten zonder te betalen door de slagboom. Met als gevolg dat de slagboom knarsend op het koetswerk van zijn auto terechtkwam, daarna volgde een slingerende Miami Vice rit door de straten van Lima tot in bovenstaande plaza in Barranco ...  Zuid-Amerika heeft het karakter van Diego Maradonna ... geniaal en gek tegelijk !

Paracas en Islas Ballestas

Na Nazca maakte Hermanski, op zijn roadtrip naar Lima, een tussenstop in Paracas. De kuststrook van Peru is trouwens vooral heuvelachtig woestijnlandschap, wat me wel wat verraste ... Af en toe zijn er groene stukjes velden (dankzij irrigatie ?) in het landschap, maar het is toch vooral veel zand daar aan de Peruaanse kust !

De temperatuur is heet Spaans zomerweer langs de kuststrook. Een aangename afwisseling want in de Andesbergen van Cusco voelt het weer meer aan als een Belgische zomer. Paracas is een soort van vakantiedorp in the middle of nowhere, eerst heb je de goedkopere hotels en dan volgt er een luxe resort ...aansluitend liggen villa's van gefortuneerde Peruanen.

Hermanski heeft een 2 urige boottocht naar de Islas Ballestas gemaakt, onderweg kom je ook langs El Candelabro een 180  meter lange, 70 meter brede en 50 cm diepe zandtekening. Er is niemand die iets weet over het hoe, waarom, wanneer van het verschijnen van dit immense teken in de zandduinen.  Het lijkt op een kandelaar vandaar de Spaanse naam ... maar het had evengoed Neptunes zijn drietand kunnen zijn. De Spaanse vertaling voor drietand moet ik u schuldig blijven. El tresdientes ?

De Islas Ballestas liggen op een half uurtje, speedboaten van de Canbelabro. Het is een speciale plek op aarde ... honderdduizenden vogels vliegen af en aan van het eiland. De lucht ziet dan ook zwart van de vogels ... zwarte waslijnen lijken het wel, want de vogels vliegen veelal in formatie. Nog nooit in mijn leven een dergelijk vogelspektakel gezien. Ze noemen de eilanden dan ook de Peruaanse Galapagos eilanden. Er leven naast zeevogels en pinguins ook hele kudde zeeleeuwen die een geweldig kabaal maken ! Zeker als ze zich met zijn allen in een akoestisch versterkende grot hebben genesteld ...

Het eiland is een nationaal park, maar er woont wel 1 man. Hij moet namelijk de guano of vogelmest bewaken ! Inderdaad 'the birdshit' is geld waard ... elke 5-7 jaar komen er enkele mensen die vogelmest oogsten. 1 ton van het bijzonder vruchtbare goedje is 1000 soles waard. Er zijn speciale stenen muurtjes gebouwd op de rotskusten, zodat het vloeibare goud niet met de regen in de oceaan zou spoelen. De geur in- en om het eiland is dan ook een interessante olfactorische sensatie te noemen. Verder zei de gids dat het raadzaam was om niet met open mond naar dit natuurschouwspel te gapen vanwege de guano artillerie.

De kuddes zeeleeuwen observeren is ook wel interessant, omdat de mannetjes altijd wel een robbertje aan het vechten zijn. De alfa zeeleeuw krijgt namelijk de meeste vrouwtjes ... en daar mag dan ook om gestreden worden. Het statussymbool bij uitstek van een zeeleeuw is een dikke speknek ! Dik zijn is bij de mannelijk zeeleeuwen populatie in fashion ! En ze moetten er echt moeite voor doen ... want integenstelling tot ons, liggen de chocolade repen en zakken chips niet zo maar voor het grijpen !

Toen we het eiland verlieten om terug te gaan naar het Paracas schiereiland, moesten we onderweg noodgedwongen stoppen, om geen vogels omver te varen. Want we waren omsingeld door duizenden vogels ... die net een school vissen hadden ontdekt. Een schouwspel om nooit meer te vergeten !  Duizenden vogels doken het water in als een pijl uit een boog, recht op hun onderwater zwemmende prooi af. 10 points van de jury voor hun duikkunsten ! In de wijde omtrek zag je hele hordes vogels dit spectaculaire maneuver uitvoeren ... Alsof het vogels regende, al splashend in de Pacifische oceaan en we zaten midden in de actie ! Tsjakka

Nasca ... monkey on the left

Nasca, 12 uur ´s avonds, het is zwoel zomerweer en op de Plaza de Armas zitten nog enkele mensen te genieten van de mooie zomeravond. Hermanski checkt in in zijn hotel voor 1 nacht, een snelle douche later ploft hij op het bed neer ... morgen wachten de Nasca lines ! Er was afgesproken om om 8 uur te vliegen, het werd echter 10 uur ... Peru time, u kent dat wel. Medepassagiers in het Cesna vliegtuigje waren een Nederlands koppel Gerard en Elizabeth en twee Japanners van vlakbij Tokyo en 1 Hermanski ! Hermanski mocht helemaal vanachter plaatsnemen. Het vliegtuig ging de lucht in en een 5 minuutjes later, hingen we boven de befaamde Nasca lijnen. Alsof God figuurtjes in de woestijn gedroedeld heeft ...

De figuren zijn echter niet zo goed zichtbaar in realiteit, als op deze foto ... In feite is alleen de kolibrie (laatste foto) heel goed zichtbaar. De andere tekeningen daar moet je wat meer moeite voor doen ... en dat doet de piloot dan ook. Het Cesna vliegtuigje ... dat op zich al een speelbal is van de wind, draait in een 8-vorm over de tekeningen ... zo zie je ze telkens twee maal !

de astronaut (wie verzint die namen ?)

Maria Reiche is een bekendheid in Nazca. De Duitse vrouw, die op 29 jarige leeftijd in Peru ging werken ...  als lerares en nanny ...werd op 37 jarige leeftijd assistent van de Amerikaanse archeoloog Paul Kosak, de man die de Nasca lijnen ontdekte. Reiche zette later zijn werk voort, en maakte van de Nasca lijnen uiteindelijk haar levenswerk. Door onder andere te lobbyen voor onderzoek naar en bescherming van de mysterieuze figuren in de woestijn. In haar boek "the mystery of the desert" beschrijft ze dat ze de lijnen ziet als astronomische spiegelingen van de sterrenhemel. "As above, so below" !

Monkey, on the left ! Passengers ...

Doordat Hermanski eerst de foto´s al gezien had van de figuren, dacht hij dat ze allemaal gigantisch en duidelijk zichtbaar waren ... De grootste is 270 meter breed... wat toch al kan tellen ! Maar niet allen waren even duidelijk, en als de piloot in de koptelefoon niet duidelijk maakte waar ze lagen, dan was het soms toch even zoeken. Door al de achtvormige cirkels van het vliegtuigje, begon Hermanski zich minder te interesseren voor de lijnen ... maar ging zijn focus meer naar-zijn-ontbijt-binnenhouden ! Raar toch hoe uw prioriteiten op een minuutje kunnen veranderen, de lijnen interesseerde hem nog maar matig ... Hermanski wou zo snel mogelijk weer vaste grond onder zijn voeten voelen. Het vliegtuigje maakte namelijk niet alleen de figuur 8, maar het ging ook scheef hangen zodat we zeker een goed zicht hadden op de tekeningen !

spiderman

Na een laatste cirkel, ging het terug richting vliegveld ! Allelujah ! Eenmaal terug op de aarde geland, ging het weer ietsje beter met Hermanski´s ingewanden... Na een doucheke in het hotel, was hij weer wat meer mens ... maar de geplande uitstap naar de vele archeologische ruïnes die de Nasca cultuur in de omgeving heeft achtergelaten (Nasca is meer dan de lijnen), werden uitgesteld voor een volgende reis of een volgend leven ! Rustig op een terraske zitten bij 30 graden, om te bekomen van de Nasca lijnen, meer moet dat niet zijn !

Dankzij het droge woestijnklimaat, kunnen de lijnen trouwens bewaard blijven. Het regent praktisch nooit in Nasca. Net als de pyramides, zijn deze lijnen een mysterie ... Wat zouden we zijn zonder "the good old mystery"  (het Nasca-mysterie). Iedereen kan zijn eigen theorie loslaten op het fenomeen ! Wat is de uwe ?





kolibrie, goed te zien vanuit het vliegtuigje





Peru is vooral gekend voor de Inca´s. Vanwege Machu Picchu maar ook omdat de Inca beschaving een soort van "kroon op het werk" was van eeuwen aan verschillende culturele stromingen in Peru. Maar dat Peru, meer is dan de Inca´s, maken de Nasca lijnen en ruïnes wel duidelijk (meer info klik Nasca cultuur).

Busje komt zo

Plaats van afspraak : Cusco de nachtbus naar Nasca ... 19.30 ! Dat ging 15 uur duren, volgens de dames die achter de infobalie van het busbedrijf stonden. In werkelijkheid zou Hermanski pas om 24.00 uur 's avonds zondag de volgende dag in Nasca arriveren ... 26,5 uren reizen, alstublieft ! (+2 uur wachten op de busaansluiting in Arequipa) Peru time noemen ze dat hier onder de toeristen. Er waren weliswaar verzachtende omstandigheden, sneeuwvlokkben hadden de bergpas richting Arequipa ´s morgensvroeg vastgezet. 3 uur wachten op de altiplano tussen lamas en medemensen waren ons lot.

Onze buschauffeur wou daarna de gemiste tijd inhalen door aan een inhaalrace te beginnen die alle logische verbeelding tart ! Hermanski filosofeerde enkele blogverhalen geleden nog over doodsangst ... wel hij werd op zijn wenken bediend ... nog nooit ben ik zo bang geweest in mijn leven !  Ik kan er met mijn verstand nog altijd niet bij dat die buschauffeur niet besefte dat hij met het leven van 70 mensen speelde in die immense dubbeldekbus (foto soortgelijke bus onderaan deze blog). Het logo van de bus indachtig ...een stier met rode "lap" achtergrond ... had Hermanski het kunnen weten ... De chauffeur reed echt als een losgeslagen stier. Woorden kunnen deze ervaring niet uitleggen ... zo´n helse busrit wens ik echt niemand toe !

De inhaalrace van onze gigantische dubbeldekbus op 8 wielen begon in een vallei omringd door vulkanen -een explosieve setting op zich- ... De inhaalpogingen waren al bloedstollend op dit moment, maar na de vallei volgde er -als dubbelop- nog eens een bloedstollende-bochtige-weg-langs-ravijn door een berglandschap. Op diezelfde weg had Hermanski in december nog gereden komende van Arequipa ... toen was er hier een truck verongelukt in het ravijn !

Onze buschauffeur stak op deze bochtige bergop bergafweg, vrachtwagens en bussen voorbij alsof hij met een Porsche reed. Op een bepaald moment zagen we een andere dubbeldekbus langs de kant van de weg staan met een beschadigde voorkant. Hij stond aan de buitenkant van een bocht op de rand van het ravijn. Alle ramen waren eruit, toeristen die uit het raam hadden moeten springen ??? Al de passagiers die in onze bus zaten, keken met open mond naar het beeld van die verongelukte bus ... zou ons hetzelfde lot wachten ? 1 ding wist Hermanski wel ! Zoals wij aan het racen waren, zouden we niet op de rand blijven hangen ... maar zouden we zeker volle vaart enkele honderden meters diep het ravijn in donderen !

Voor ons reden nu 5 vrachtwagens in colonne, er was amper enkele meters tussen de verschillende trucks. Onmogelijk om die allemaal te passeren, zeker niet op deze bergweg ... Toch begon onze chauffeur aan een inhaalmaneuver terwijl we bergop reden met een bocht die loerde op 500 meter, en een ravijn aan onze rechterkant. We konden gewoon geen kant op als er een tegenligger zou komen ! En oh jee,  die tegenligger die kwam er !  We moesten wel naar rechts uitwijken om een aanrijding te voorkomen !!! Maar daar reed dus de colonne vrachtwagens. En zo´n meterslange dubbeldekbus stuur je niet eventjes snel snel tussen 2 mastodonten in. Toch moest iemand plaats maken om een aanrijding te vermijden. De vrachtwagen aan onze rechterkant ging dan ook onder luide claxon in de remmen. Op het nippertje, maar dan ook echt op het nippertje konden we de tegenligger vermijden ! Het was alsof ik in een foute actiefilm terechtgekomen was en het werd alleen maar erger... ongeloof en angst vulde de bus. Ook de Peruaanse passagiers, die toch het een en ander gewend zijn, zaten op het puntje van hun stoel met schrik in hun ogen toe te kijken ! Welk gevaarlijk inhaalmaneuver had de buschauffeur nu voor ons in petto ?

De andere passagiers zeiden ook tegen mij, de buschauffeur is loco, en we moeten dit melden aan het busbedrijf. Allemaal goed en wel dacht Hermanski, maar als we nu niets tegen deze chauffeur zeggen dan valt er niks meer te melden en donderen we seffens het ravijn in. Ondertussen waren we alle vijf de vrachtwagens al gepasseerd,  nu reed er een andere bus voor ons. Het verschil met de vrachtwagens is dat die bus niet veel trager reed dan ons ... inhalen was dan ook veel moeilijker. Toch ging de chauffeur er weer voor, we kwamen langszij en keken angstig voor ons ... weer een tegenligger ... voorbij kon niet !!! Dus gingen we fors in de remmen ! Onder het gekrijs van bange passagiers slingerde de bus rakelings langs de andere bus weer naar het rechterbaanvak toe !

Dit is de druppel ... dacht Hermanski, als nu niemand ingrijpt ... is de volgende inhaalpoging wel raak ! Dus liep hij van de 1ste verdieping naar onder toe, en klopte luid op de geblindeerde deur waarachter de chauffeur zat ... Toen die deur openging riep Hermanski in een mix van Engels en Spaans ... dat de chauffeur totaal onverantwoord aan het rijden was, en dat "we are not ready to die yet !" ... Ik weet niet of hij dat begrepen heeft, maar hierna stopte hij met inhalen ... hij bleef wel op een tweetal meter van de voorligger rijden ... maar de inhaalpogingen waren voorbij, zodat we tot mijn opluchting veilig en wel in Arequipa toekwamen.  

Dit is ook reizen in een andere cultuur ... in Peru rijden de mensen veel sneller dan in onze overgereguleerde Westerse maatschappij. Soms is dat een verademing ... omdat je in Europa voor de kleinste snelheidsovertreding al geflitst wordt. Maar de manier waarop ze hier met bussen rondrijden, in een berglandschap ... is toch soms absurd ! Er zijn natuurlijk ook enkele busmaatschappijen die wel met de levens van hun passagiers inzitten ... zo heb ik zelf goede ervaringen met Cruz del Sur en TourPeru.

Point of view

De laatste dag in CaiCay begon met het ontbijt ! Dagelijks werd er een verse omelet geserveerd door Gloria de buurvrouw. Gloria maakt het eten klaar voor Ernesto en de vrijwilligers ... Ernesto´s vrouw Dina woont namelijk in Cusco, ze hebben een soort van LAT relatie.

Gloria kookt eenvoudige, lekkere gerechten. In Peru is een combinatie van rijst met aardappelen op dezelfde schotel heel normaal, terwijl in Europa arroz en papas meestal niet op 1 schotel geserveerd worden. Op onderstaande foto zie je Glorias´ dochter Patricia in een soort van rugzakdoek zitten, dat veelkleurige stuk stof is nog heel populair bij de plaatselijke bevolking. Vrouwen vervoeren er vanalles mee ... kinderen, de boodschappen, de oogst etc. Het is wel leuk om de kids met hun grote ogen te zien rondkijken vanuit die "buideldoek". Als er borstvoeding gegeven dient te worden, draaien ze het kindje met doek en al gewoon naar voren toe ... en de borstvoeding gebeurt nog open en bloot op straat of aan de keukentafel, dat is in Peru de normaalste zaak van de wereld.

Gloria met dochter Patricia

Hermanski ging na het ontbijt op weg voor een bergwandeling. Hij wou namelijk de bergen eens beklimmen, de voorbije weken had hij vooral in de vallei rondgetrokken (dat is al zwaar genoeg op deze hoogte). Maar nu ging het dus het bergpad op. Onderweg kwam hij de dorpskinderen weer tegen, ze waren aan het volleyballen op het schoolterrein, de kinderen riepen naar señor Tom :" kom efkes meevolleyballen, señor". Na twintig minuutjes smashen was het tijd om verder te trekken. Hermanski passeerde de laatste huizen van het dorp op weg naar het bergpad, er kwam een vrouw naar buiten en ze riep :"Buenos dias señor Tom", ik kende haar niet, maar het zal de moeder van 1 van de kinderen geweest zijn. Het dorpsleven in een notendop ... ons kent ons. De moeders begeleiden hun kinderen trouwens zelden naar de school, de kids zijn echte plantrekkers.

Fernando Luis Quispe

Op zijn dagelijkse wandeltochten zag Hermanski vaak de lokale kinderen met kudde dieren de bergen intrekken. Nu volgde hij dus hetzelfde pad en kwam al vlug een herdersmeisje tegen dat de schapen naar de hoger gelegen bergweiden aan het vergezellen was.



Het meisje zei dat het nog meer dan 2 uur was naar de bergtop. Op een bergwandeling lijkt de top meestal dichter dan dat hij in werkelijkheid is. Iedere bocht in de weg wordt een doel ... maar als je die bocht dan gepasseerd bent volgt er weer een nieuwe in de verte ! 

Het huis van Victor, de man met kabelbrug, was vanop de berghelling goed zichtbaar in de bocht van de rivier. De spoorweg die Hermanski enkele dagen daarvoor gevolgd had, liep vanaf deze hoogte als een slang door het landschap langs de rivier op.

De eeuwenoude Inca-landbouwpatronen waren ook zichtbaar ... Kijk maar eens op onderstaande foto. Nog steeds zaaien de boeren, de gewassen in een soort van V-vormen op de hellingen.

De top van de berg bereiken zat er niet in, zelfs niet na twee uur stevig klimmen ! Maar toch werd Hermanski getrakteerd op een prachtige tussen-top, die een beetje zijdelings van het pad lag. Vanaf dit punt had je een 360 graden zicht op de verschillende valleien van deze streek. Niet enkele de valle sagrada -waar Hermanski de voorbije weken had gewoond en geleefd- was nu zichtbaar, maar wel 4 andere valleien met dorpjes en velden zeiden kiekeboe.

Toen hij daarzo stond op het 360-graden-punt dacht Hermanski :"... de meeste mensen leven toch in hun eigen vallei." Hermanski is geen uitzondering ... Maar het is op de bergtop, waar twee werelden elkaar ontmoeten ... dat we een ander point-of-view krijgen op de wereld en onszelf en eigenlijk gaan inzien dat -hoe verschillend die valleien ook mogen zijn- ze toch deel uitmaken van dezelfde wereld. De Belgische vallei is naar de Peruaanse vallei toegekomen ... en er is een nieuwe berg ontstaan. Op die berg hebben zowel de kinderen uit CaiCay als de Belgische Hermanski een nieuwe kijk op hun respectievelijke levens gekregen ... 

De volgende slogan zag ik onlangs nog op het t-shirt van een Peruaanse "your world is my world". En zo is het toch maar net ... 

Die werelden die elkaar ontmoeten ... moeten niet altijd gaan over het maken van verre reizen naar onbekende landen of volkeren ... Zo kreeg ik onlangs nog een bericht van de Deense Tine, die ik in Nieuw-Zeeland ontmoet heb. Ze was onlangs moeder geworden. Tine zei  tegen me ... :"Tom je gaat nu op reis naar Peru maar ik maak ook een nieuwe reis, ditmaal geen wereldreis  ... maar een reis waarop de wereld van kind en moeder elkaar ontmoeten !"

San Salvador

San Salvador ... die naam stond in grote letters op de voorruit van de bus die Hermanski  iedere week richting CaiCay nam.  Op een bus zitten met de naam San Salvador ...oftewel de heilige verlosser, is natuurlijk wel grappig an sich. Kan ik de bus naar de verlosser krijgen ? No problema señor Tom, just hop on ! De lokale bussen hebben hier allemaal een busboy, een jong gastje die de deur open en dicht doet, en het geld ontvangt. Hij roept ook constant de verschillende bestemmingen die we aandoen -naar de mensen langs de kant van de weg- in een onverstaanbaar staccato Spaans. 

Je kan de bus namelijk overal tegenhouden, gewoon je hand uitsteken en de bus stopt voor jou. Afstappen kan ook overal  ... bij het afstappen roept de busboy ... abajo, abajo, abajo ...bij het opstappen roept hij ... sube, sube, sube... De busboy zelf hangt meestal als een circusartiest aan de deur te bengelen. Het op- en afstap systeem is zeer handig, want je bent altijd precies waar je zijn moet !

San Salvador is dus de terminus van de busroute, maar Hermanski bereikte de voorbije 4 weken nooit de verlosser omdat hij  iedere week vroeger afstapte om naar CaiCay te gaan. Op zijn laatste week in de heilige vallei, wou hij dat fameuse San Salvador wel eens gaan bezoeken.

 

2 soles en een half uurtje later, stond hij van CaiCay in het dorpje San Salvador. Een pueblo zoals zovelen in Peru ... met kleine buurtwinkeltjes, met adobe stenen gebouwde huisjes en voor de rest niet veel soeps. Wisselgeld is altijd een probleem in die kleine buurtwinkeltjes ...(wisselgeld is eigenlijk tout court ... een probleem in Peru) als je geen gepast geld bijhebt, kun je maar beter geen bankbiljet van 50 soles bijhebben ! Ze hebben namelijk nooit veel wisselgeld bij de hand in de Peruaanse winkeltjes ... Een briefje van 10 soles gaat nog juist, maar betaal je met 20 soles dan vliegt de verkoper de deur al uit om bij de andere winkeltjes wisselgeld te halen. 50 soles (13 euro) is meestal een no-go bedrag in een Peruaans winkeltje ... Je kan maar beter niet te veel geld bij hebben, want je kan toch niets kopen :-) Met een zak kleingeld daarentegen kom je overal in Peru !

In San Salvador is er ook een befaamd bedevaartsoort, dat van Señor de huanca (klik voor Spaanse uitleg). De berg waar het klooster op gebouwd is, heeft mooie rotsformaties en doet een klein beetje denken aan de Montserrat berg met klooster in Spanje, 50 km van Barcelona.

Hermanski vertrok dus vanuit San Salvador op één-urige bedevaart richting het roodkleurige klooster. Eénmaal boven, nam señor Tom een kijkje in de kerk ... Hij was nog geen 5 minuten binnen, toen plots buiten de zondvloed losbrak ... de hemelsluizen gingen 30 minuten open, daarna blonken -door de regenval-, de mooie rotsformaties op de berg als nieuw ! Een hemels schouwspel ;-)

Op de terugweg naar het dorpje kwam er een tuktuk taxi voorbij, die Hermanski voor 1 sol in het dorpje van de verlosser afzette ... waar de bus richting CaiCay al klaar stond ... sube, sube, sube ... señor !

Bridge over troubled water

Het Yunca Puncu project is vernoemd naar een Inca-brug over de Urubamba rivier ... Yunca Puncu betekent "poort tot de vallei" in  de lokale quechua taal. De heilige vallei begint hier dan ook officieel en gaat helemaal door tot in  Ollantaytambo (herinner u, waar señor Tom het oranjegele fruitsapje dronk). Hermanski wou die brug wel eens in het echt zien !   

Zo gezegd zo gedaan ... na 2 vruchteloze pogingen om de brug te bereiken via de linkeroever -de weg was versperd door een brugloze zijrivier- ging het deze keer via de rechteroever.  Om deze rechteroever te bereiken moest Hermanski eerst teruglopen naar het dorpje Huambutio dat voor CaiCay ligt. Hier is een brug over de Urubamba rivier en krijg je toegang tot de rechteroever, waar ook een spoorweg ligt, die op een smal stukje land tussen rivier en bergwand, een treinverbinding maakt tussen Cusco, Puno en Arequipa. De spoorweg volgend bereikte señor Tom 2 uur later de fameuse Inca-brug, die er een beetje troosteloos bijhing. De touwenbrug was niet meer correct opgespannen en in deze staat niet echt veilig overbrugbaar te voet. Dan maar terugkeren langs dezelfde spoorweg.

Een half uurtje terugwandelen later passeerde Hermanski een huisje omringd door enkele maïs- en aardappelvelden. Er was een man aan het werken op een groenteveld vlak naast de rivier. Hermanski merkte ook op dat er hier een kabelbrug naar de andere kant van de rivier vertrok. Señor Tom vervolgde zijn weg langs de spoorweg, al denkend :"Als ik die kabelbrug had overgestoken ... dan zou ik een uur minder hebben moeten wandelen ..."

De regisseur in Hermanski zijn hoofd projecteerde vervolgens vliegensvlug Nintendos´ Super Mario op het cinemascherm. Señor Tom zag Super Mario gestuurd door de spelconsole joysticks de kabelbrug overgaan, aan de overkant van de brug weerklonken de bekende computerspel jingles, hiermee aangevend dat Super Mario -door de brug over te steken- toegang had gekregen tot het volgende level... met daarbovenop nog enkele superbonuspunten !

Hermanski dacht, wat Super Mario kan, dat kan ik ook ! Dus liep hij 100 m terug tot waar de man aan het werken was in de tuin, en vroeg hij in zijn beste Spaans of hij hier de brug kon oversteken. De man antwoordde :"si señor" en gebaarde met zijn hand waar hij de omheining kon binnenkomen, plots doken er 3 gigantische zwarte honden op. 1 hond sprong tegen Hermanski op en kwam met zijn voorpoten tot aan Hermanskis´  schouders. De man zei : "roep ´deja´ tegen de honden, toen Hermanski dat ´magic word´ uitsprak werden ze weer rustig. Inmiddels had señor Tom de omheining gepasseerd en schudde hij de hand van de man, die Victor heette en al over de 70 was. Victor nodigde mij uit om iets te komen drinken bij hem thuis. In het huis was Victors´ vrouw Grimanesa aan het koken. Grimanesa heette Hermanski welkom en gaf hem meteen een bekertje gelatine pudding en een pakje petit beurrekes. Energyfood for the soul na zo´n zware wandeling. De klassieke vragen ...- welk land, hoe oud, getrouwd ?-  werden gesteld en beantwoord : respectievelijk het eiland Hawaii ... 28 años ... getrouwd met een blonde godin en twee schatten van kinderen :-)

Señor Tom vertelde over zijn verblijf in Peru en sprak lovend over de prachtige natuur, de vriendelijke mensen en het lekkere eten ... die sopas, dat sappige alpacavlees ! Prompt schotelde Grimanesa Hermanski een lekker Peruaans soepje voor, gevolgd door een quinoa schotel met een forse `slice of cheese´. Ondertussen vertelde het Peruaanse koppel lustig over hun leven, ze hadden 2 volwassen zonen ...ééntje was berggids en woonde in Cuzco, de andere zoon woonde en werkte als reisbegeleider in Wenen, Oostenrijk. De Oostenrijkse Peruaan belde iedere dag naar zijn ouders in Peru. Het grappige was dat hun telefoon buiten stond  langs de voordeur. Als ze internationaal met hun zoon zaten te bellen in Wenen, hadden ze meteen ook een ademembenemend uitzicht op de heilige vallei en de Andesbergen !

Victor vertelde ook dat op een uurtje wandelen van de Inca brug, er ruïnes lagen die nog dateerden van voor de Incabeschaving en dat maar heel weinig mensen deze ruïnes wisten liggen of bezochten. Hermanski dacht :"daarvoor kom ik morgen terug !"

Vandaag moest hij eerst nog terug naar CaiCay ... en daarvoor moest de kabelbrug overwonnen worden ! 2 stalen kabels van een 42tal meter lang waren over het snelstromende water gespannen ... Met een derde touw trok Victor, een soort van katrollenrails waaronder een plankje hing, naar onze kant toe. Het plankje leek op het zitje van een schommel, alleen moest je op deze ´schommel´ zijdelings plaatsnemen zoals je op het zadel van een paard gaat zitten. Victor legde uit dat de zwaartekracht mij tot het midden van de rivier zou brengen en dat ik mij vervolgens aan het 3de touw moest optrekken naar de andere kant.

Ready, set, go .. niet te veel nadenken en just do it dan maar ! Voor señor Tom het wist, hing hij boven de kolkende rivier aan de kabels te bengelen en begon hij aan het touw te trekken ... hoe dichter bij de overkant hoe zwaarder het werd. Eénmaal aan de overkant, zwaaide Hermanski Victor en Grimanesa uit en wandelde hij tussen de maïsvelden terug naar huis, drie kwartier later was hij weer in het oude vertrouwde CaiCay !

Bridge over troubled water ... part II

De volgende dag wou Hermanski de pré-Inca ruïnes gaan bezoeken, op weg naar Victor via de kabelbrug dan maar ! Dit keer kreeg hij gezelschap van Antonia (medevrijwilligster uit Keulen, Alemania). We liepen over het zandpad door de maïsvelden met als achtergrondgeluiden enkel de stilte van het dal en de fluitende Peruaanse vogels . Antonia moest toegeven dat de kabelbrug er toch iets avontuurlijker uitzag, dan verwacht.

Eerst moesten we Victor zijn aandacht zien te trekken, want hij had het touw met plankje aan de overkant vastgemaakt. Gelukkig was hij weer op zijn nabijgelegen pattatenveld in de weer en had hij ons snel in de smiezen. Antonia wou dat Hermanski eerst ging, zodat ze kon zien hoe het systeem werkte. Hermanski trok het touw met het plankje naar zich toe en sprong erop, ready to go.

Plots begon Victor aan de overkant te roepen en gebaren te maken, door de afstand en het lawaai van stromende rivier konden we niet verstaan wat hij ons probeerde duidelijk te maken ... Alles is toch okay met de kabelbrug vroeg Hermanski zich nu toch met de piepers in zijn benen af ! Na wat over en weer gebaren maken, dacht Hermanski :"het zal wel okay zijn, ik ga ervoor ... wiehoe !!!" Dankzij het katrollenrailsysteem zoefde hij vrolijk naar het midden van de rivier, vervolgens hielp Victor hem een handje om aan te overkant te komen. Daar werd ik verwelkomd door de honden, die me al begonnen te kennen. Victor vertelde me nu dat hij met zijn geroep en gebaren wou duidelijk maken dat Antonia eerst had moeten gaan ... ladies first, dus ... Antonia had in de tussentijd het touw met schommelplankje al naar haar toegetrokken, ze sprong op het plankje en met Victors´ hulp stond ze vlug aan de overkant.

Victor verwelkomde ons weer hartelijk in zijn huis, waar hij terstond een plan begon te tekenen voor onze trektocht naar de pré-Inca ruïnes ... toen het plan op papier stond, begeleidde hij ons -door zijn maïs- en quinoa velden- naar de te volgen spoorweg.

Eerst passeerden we weer de Inca-brug en na de verplichte kiekjes genomen te hebben, vervolgden we onze weg naar de ruïnes. Op het plan waren een aantal herkenningspunten aangebracht die we konden volgen, het leek wel een "treasure map" op zoek naar de verloren ruïnes ! Bij kilometerpaal 297 moesten we de spoorweg verlaten, en aan de rechterkant moesten de ruïnes zich nu openbaren !

De vallei was hier op zijn smalst, een beetje verder de bocht om opende de vallei zich weer. In de verte zagen we nu een dorpje in een uitgestrekte vallei. Na een stukje wandelen, kwam er een cirkelvormige stenen constructie met in het midden een vijver, op ons netvlies. Toen we dichterbij kwamen vloog er een reiger op uit de vijvercirkel. Plots daalde er een rust neder over Hermanski, wat een wondermooie plek ! Op de omringende heuvels lagen er verschillende overblijfselen van muren en gebouwtjes, we klommen naar het hoogste punt en trokken kiekjes van het cirkelvormige vijvertje.

Op de terugweg waren we door Antonia´s snelle pas, op 3 kwartier weer terug bij Victor zijn huis. Hij vertelde ons nog dat hij heel zijn leven in de vallei had gewoond, hierbij wees hij naar de twee hoogste bergtoppen van de vallei. Vroeger lag er nog sneeuw op deze bergen, maar door de opwarming van de aarde waren het nu sneeuwloze toppen geworden ook al waren ze over de 4000 meter hoog. Het werd tijd om afscheid te nemen van Victor, met een God zij met u, liet hij Hermanski wegroetsjen op het schommelplankje en zwaaide ons nu voor de laatste keer uit ... adios Amigo, het ga je goed hier op dit stukje paradijs op aarde !

Toen Hermanski aan de overkant samen met Antonia tussen de maïsvleden weer op weg was naar huis, moest hij terugdenken aan het Super Mario moment van de dag ervoor... Hoeveel bonuspunten had hij wel niet gekregen door simpelweg te vragen of hij de brug mocht oversteken : een gratis maaltijd, een heel levensverhaal tot aan in Wenen toe, plus de geschiedenis van het dal en als superbonus de ontdekkingsreis naar de pré-Inca ruïnes die maar weinig mensen te zien krijgen .... Go Super Mario Go !

Tambomachay en Q'enko

In het weekend zit señor Tom in een appartement eigendom van de spaanse school in Cusco. Het appartement is ideaal gelegen op 5 minuutjes van San Blas en 10 minuten van het stadscentrum. Zoals in vele huizen en appartementen in Cusco is de watervoorziening niet de hele dag gegarandeerd. ´s Morgens heb je meestal wel water om te douchen, maar de rest van de dag is het koffiedik kijken. De douches hebben hier allemaal een ´primitief verwarmingssysteem´ dat in de douchekop verwerkt zit. Via een elektrische draad die open en bloot naar een bijzonder "sexy" zekeringenswitch gaat -die aan de muur hangt te bengelen- wordt het systeem van stroom voorzien.  Dit systeem hing zowel bij mijn gastgezin in Cusco, als in mijn huis in CaiCay en appartement in Cusco ...  meestal komt er superlauw water uit de kraan  ... een betere manier om water te besparen bestaat er niet, want langer dan 5 minuten wil je er niet onderstaan !

Over water gesproken ... zo kunnen we naadloos overgaan naar de Tambomachay watertempel die idyllisch in de rollende heuvels van de stad gelegen is. Hier is de watervoorziening wel 24 op 24 gegarandeerd ! Uit een onzichtbare bron stroomt het water de tempel  in, waar het zijn weg vervolgt in een stroom die zich vervolgens opsplitst in 2 stroompjes die samenkomen in een bassin ... Hierna verdwijnt het water onder het grindpad, om aan de andere kant van het pad bij een riviertje weer tevoorschijn te komen.

Volgens Peruaanse antropoloog Juan Nuñez del Prado hebben de Inca tempels naast een praktische kant (zoals terassen met gewassen, en watervoorziening) ook altijd een metaforische energetische betekenis. De Inca´s deden niet alleen maar de maïs beter groeien !  Met de wijsheid  die in hun tempels zat, gaven ze de mensen ook de mogelijkheid om hun bewustzijn te ontwikkelen.

Juan Nuñez del Prado heeft jarenlang -de kennis en wijsheid van de Queros indianen die hoog in het Andesgebergte nog steeds de wijsheid en de tradities van de Incacultuur levend houden- bestudeerd en toegepast. De diepe verbondenheid die de indianen met de natuur hebben, komt ook tot uitdrukking in de Inca tempels.

In een plaats als Machu Picchu komt deze onderlinge samenwerking tussen mens en natuur op een visueel zo een wonderbaarlijke manier tot uitdrukking, dat je alleen maar kan veronderstellen dat de Inca´s een bijzondere kennis hadden van het universum !

Maar terug naar Cuzco nu en de de Tambomachay tempel, die ook kan gezien worden als metafoor van het leven en de dood. Zo stelt de waterstroom die van 1 levensstroom overgaat naar 2, symbolisch het moment van de dood voor ... wanneer lichaam en geest zich van elkaar scheiden. Het water stroomt vervolgens naar een andere tempel aan de overkant van een klein riviertje. Dit is een metafoor voor de reis die de ziel maakt, over de rivier van leven en dood. Zoals ook wordt uitgedrukt in de Griekse mythologie van de rivier Styx . De Tambomachay tempel beschrijft dus 1 van de grootste mysteries van het leven ... de dood.

Toen Hermanski bij deze tweede tempel -aan de overkant van de river- zat,  kwam er een jeugdherinnering in hem op. Het was het lied "De historie van steentje" van Willem Vermandere (luister op youtube). Het lied beschrijft het levensverhaal van Roger Vandersteene een vriend van Willem die naar Canada trekt om de indianen te gaan bekeren voor het Christelijke geloof. In plaats van dat "steentje" de indianen bekeerd, bekeren de indianen Roger voor hun levensvisie. Op het einde van het lied sterft "steentje" ...  en zijn kano draait de grote oceaan op.

Als kind werd ik altijd , wanneer Willem dit lied zong op een van zijn concerten, op 1 of andere manier geraakt door dit beeld : de laatste bocht om ... de grote oceaan op. 

Zoals de indianen voor hun levenswijsheid, zich door de natuur laten inspireren. Zo is het beeld van de grote oceaan opvaren ook een mooie metafoor voor het leven en de dood, want in die grote oceaan begint het leven weer opnieuw. Het water verdampt onder invloed van de zon tot regenwolken, die in de bergen onder de vorm van sneeuw en regen zorgen dat er weer een nieuwe rivier ontstaat. De jonge rivier stroomt snel en wild -als met de energie van een jong kind- naar het dal, waar de rio begint aan zijn reis door landen en steden terug naar de oceaan. Op het einde van zijn reis is de rivier weids en breed vol met levenskennis door de gevolgde weg en klaar om weer in de oceaan uit te monden. Waar de cyclus van leven en dood weer opnieuw begint ...

De cyclus van leven en de dood, zit zo verweven in de natuur... is in feite zo natuurlijk ;-). Terwijl de meeste mensen bang zijn voor de dood, maakt de natuur duidelijk dat de cyclus van leven en dood heel normaal is ... dus waarom zouden we Arnold Schwarzenegger niet geloven als hij zegt ... "I´ll be back !"

Op de terugweg van de Tambomachay tempel naar Cuzco, wandelde Hermanski tussen de verschillende Inca-ruïnes die boven de stad liggen. De Peruanen komen hier in het weekend picknicken en voetbal spelen, het is er bijzonder relaxed vertoeven.  Een bijzonder gevormde en door Inca´s bewerkte rots, vormt het Q´enko complex. Je kan ook in de rots rondlopen, waar de Inca´s allerlei vormen hebben uitgehouwen. Een jongetje die postkaarten verkocht op de Plaza de Armas vertelde me dat de uitgehouwen zetel die op bovenstaande foto staat, gebruikt werd om te reizen naar andere tempel complexen ... zoals Machu Picchu en Inti Huatana in Pisaq ... Een jongetje met veel fantasie of niet ... misschien was deze rots wel een "beam me up Scotty zetel", avant la lettre ;-)