Eerst moesten we Victor zijn aandacht zien te trekken, want hij had het touw met plankje aan de overkant vastgemaakt. Gelukkig was hij weer op zijn nabijgelegen pattatenveld in de weer en had hij ons snel in de smiezen. Antonia wou dat Hermanski eerst ging, zodat ze kon zien hoe het systeem werkte. Hermanski trok het touw met het plankje naar zich toe en sprong erop, ready to go.
Plots begon Victor aan de overkant te roepen en gebaren te maken, door de afstand en het lawaai van stromende rivier konden we niet verstaan wat hij ons probeerde duidelijk te maken ... Alles is toch okay met de kabelbrug vroeg Hermanski zich nu toch met de piepers in zijn benen af ! Na wat over en weer gebaren maken, dacht Hermanski :"het zal wel okay zijn, ik ga ervoor ... wiehoe !!!" Dankzij het katrollenrailsysteem zoefde hij vrolijk naar het midden van de rivier, vervolgens hielp Victor hem een handje om aan te overkant te komen. Daar werd ik verwelkomd door de honden, die me al begonnen te kennen. Victor vertelde me nu dat hij met zijn geroep en gebaren wou duidelijk maken dat Antonia eerst had moeten gaan ... ladies first, dus ... Antonia had in de tussentijd het touw met schommelplankje al naar haar toegetrokken, ze sprong op het plankje en met Victors´ hulp stond ze vlug aan de overkant.
Victor verwelkomde ons weer hartelijk in zijn huis, waar hij terstond een plan begon te tekenen voor onze trektocht naar de pré-Inca ruïnes ... toen het plan op papier stond, begeleidde hij ons -door zijn maïs- en quinoa velden- naar de te volgen spoorweg.
Eerst passeerden we weer de Inca-brug en na de verplichte kiekjes genomen te hebben, vervolgden we onze weg naar de ruïnes. Op het plan waren een aantal herkenningspunten aangebracht die we konden volgen, het leek wel een "treasure map" op zoek naar de verloren ruïnes ! Bij kilometerpaal 297 moesten we de spoorweg verlaten, en aan de rechterkant moesten de ruïnes zich nu openbaren !
De vallei was hier op zijn smalst, een beetje verder de bocht om opende de vallei zich weer. In de verte zagen we nu een dorpje in een uitgestrekte vallei. Na een stukje wandelen, kwam er een cirkelvormige stenen constructie met in het midden een vijver, op ons netvlies. Toen we dichterbij kwamen vloog er een reiger op uit de vijvercirkel. Plots daalde er een rust neder over Hermanski, wat een wondermooie plek ! Op de omringende heuvels lagen er verschillende overblijfselen van muren en gebouwtjes, we klommen naar het hoogste punt en trokken kiekjes van het cirkelvormige vijvertje.
Op de terugweg waren we door Antonia´s snelle pas, op 3 kwartier weer terug bij Victor zijn huis. Hij vertelde ons nog dat hij heel zijn leven in de vallei had gewoond, hierbij wees hij naar de twee hoogste bergtoppen van de vallei. Vroeger lag er nog sneeuw op deze bergen, maar door de opwarming van de aarde waren het nu sneeuwloze toppen geworden ook al waren ze over de 4000 meter hoog. Het werd tijd om afscheid te nemen van Victor, met een God zij met u, liet hij Hermanski wegroetsjen op het schommelplankje en zwaaide ons nu voor de laatste keer uit ... adios Amigo, het ga je goed hier op dit stukje paradijs op aarde !
Toen Hermanski aan de overkant samen met Antonia tussen de maïsvleden weer op weg was naar huis, moest hij terugdenken aan het Super Mario moment van de dag ervoor... Hoeveel bonuspunten had hij wel niet gekregen door simpelweg te vragen of hij de brug mocht oversteken : een gratis maaltijd, een heel levensverhaal tot aan in Wenen toe, plus de geschiedenis van het dal en als superbonus de ontdekkingsreis naar de pré-Inca ruïnes die maar weinig mensen te zien krijgen .... Go Super Mario Go !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten