Salka wasi

Ondertussen in Peru ... vertrek naar Salka Wasi op 6 uurtjes rijden van Cusco. Over de rollende heuvels van de stad gaat het richting Pisaq in de heilige vallei waar de asfaltweg overgaat in zandweggetjes waarop in principe slechts 1 auto kan rijden. Dit wordt treffend geillustreerd in de vorm van een forse volvo truck als tegenligger, onze chauffeur Raul moet ons busje een honderdtal meters lager posteren om de truck te laten passeren. Op de zandweggetjes in Peru, never a boring moment !

We rijden eerst een berpas over van circa 4300 meter hoogte (de boomgrens ligt op 4000 meter in Peru), met op de top een Indiaanse vrouw met een kudde schapen. Op de afdaling doorkruisen we kleine dorpjes met adobe huizen die versierd zijn met dieren en symbolen uit de Peruaanse mythologie. Een tijdje later volgen we de stroom van een bergrivier, al snel gaat de weg omhoog richting hemel en doemt er onder ons raampje een afgrond op om U tegen te zeggen. Het gezegde :"Mensen zonder hoogtevrees hebben geen fantasie", is hier zeker op zijn plaats.

 Hermanski's fantasie is dan ook bijzonder in zijn nopjes met dit smal zandweggetje op de rand van de afgrond. Terwijl onze buschauffeur vrolijk toeterend de volgende blinde bocht aansnijdt, wordt er op het 3D projectiescherm in Hermanski's hoofd ... plots opdoemende trucks geprojecteerd, die onze bus -als een botsauto op de kermis- met een simpel tikje het ravijn induwen. Terwijl de voiceover zegt :"Fasten your seatbelts Dorothy, cause Kansas is going bye bye !"  Oftewel 1 tegenligger op het verkeerde moment en voor je het weet, lig je 300 meter lager in het ravijn.

Gelukkig zijn de goden ons goed gezind en komen we heelhuids aan in Paukartambo het laatste stadje der beschaving. De Peruaanse jungle ligt hier op een 4 a 5 uurtjes rijden vandaan, maar wij gaan niet richting jungle ... we blijven in de Andes.

Voordat we onze weg vervolgen lunchen we nog even in de hacienda van Gayle, zoon van onze Peruaanse gids Don Americo. Gayle's woning is prachtig gelegen tussen de oevers van 2 snelstromende bergrivieren . Het soort buitenverblijf waar een schrijver of dichter zou zeggen :" Op deze plek verzin ik de zinnen niet, ze komen tot mij !" De kamer waar de lunch op ons wacht heeft een kamerbreed raam met een fenomenaal zicht op de rivier en omgeving. Na het nuttigen van de lunch, krijgen we een rondleiding van de heer des huizes Gayle. Naast de eeuwenoude hacienda, staan er ook enkele bijgebouwen die vrij basic en met veel glas en hout zijn gebouwd. De kamers stralen, net als Gayle en zijn vader Don Americo, een hoog joie-de-vivre gehalte uit !

Even later worden we uitgezwaaid door Gayle's hond Merlin, en hup en-y-vas ... we vervolgen onze weg naar Salka Wasi ... het zandweggetje is nog altijd billenknijpend smal, hoog op de bergwand de randen van het ravijn tartend. Plots dalen we weer een stukje om een brug over te steken die wel gemaakt lijkt uit hout van sinaasappelkisten, zo flinterdun. Een cartoon van een bengelend busje dat door de sinaasappelkistenhout zakt, en de dieperik invalt ... comes to mind. Een zucht later staan we gelukkig heelhuids aan de andere kant van de rivier, aan de rand van de diepe afgrond die je doet beseffen dat je leeft !

Ondertussen vertelt Don Americo een anekdote uit zijn leven. Als hij alleen op weg gaat naar Salka Wasi, rijdt hij met zijn vintage volkswagen kever de berghelling op ... 1 keer was hij vrolijk tuffend de berg aan het oprijden toen hij de rotorslagen van een helikopter hoorde, toen hij uit het raampje van zijn kever keek, zag hij de helikopter onder hem in het ravijn voorbijvliegen ... het surrealisme van het Andesgebergte in beeld gevat ! Muy surrealistisch, no ? Na een vermoeiende rit kwamen we uiteindelijk aan in het dorpje waar we moesten zijn. Estamos aqui ! Een kwartiertje durende afdaling (a pied) naar de hacienda salka wasi volgde ... een hacienda zonder stroom of moderne douche, ons huis ver weg van huis de komende dagen !